Terug naar overzicht

Voetbalelftal onder de medicatie

Tijdens de tweede bijeenkomst van het Studium Generale van de Academie voor Sociale Studies Breda (ASB) van dit jaar waren Mario Kok en Piet Gelauf uitgenodigd. Beiden voetballen zij met mensen uit bijzondere doelgroepen, voor wie sporten normaalgesproken moeilijk, duur en dus vrijwel onbereikbaar is.

Rugzakje

Kok voetbalt met jongeren met een psychiatrische achtergrond: ADHD, schizofrenie, autisme. Vanuit de Stichting Anton Constandse richtte Kok een voetbalelftal op: Scheveningen 7, waarin deels jongeren “met een rugzakje” spelen. ‘Ik help ze over hun drempels heen. De eerste reactie als we gaan surfen, voetballen of survivallen, is: “dat kan ik niet”. Maar je hoeft iets niet gelijk te kunnen. Het gaat er mij om om hun angsten weg te nemen en ze zelfvertrouwen te geven. Positiviteit staat voorop.’

Hij toont de ASB-studenten foto’s van zijn jongens in actie. Tijdens het jaarlijkse voetbaltoernooi regelde Kok dat niemand minder dan topscheidsrechter Dick Jol de finale floot: een kroon op zijn werk.

Scheveningen 7 draait nu al een tijdje mee in de competitie. ‘In het begin verloren we echt alles. De eerste keer gelijkstand was een feest! Inmiddels winnen we nu wel eens wat.’

En de tegenstander? ‘Die weet van niks. Op onze shirts en broekjes staat bewust alleen heel klein een parapluutje, het logo van de Stichting Anton Constandse. En in elk team loopt toch wel iemand rond die enorm kan schelden? Ja, onze spelers zitten onder de medicatie, maar daar is aan de buitenkant niks van te zien. Wij zijn gewoon Scheveningen 7.’

Veelplegers en verslaafden

Kortom, sport is belangrijk, benadrukt ook Piet Gelauf, de tweede spreker. Afkomstig uit de sportwereld, werd hij vorig jaar gevraagd door Brijder Verslavingszorg om in de regio Den Haag een voetbaltoernooi voor dak- en thuislozen te organiseren. Dankzij al zijn contacten en kennis lukte dat, maar voor een doelgroep die zo mogelijk nog lastiger is dan de jongens van Mario Kok.

Gelauf: ‘Dit zijn echt zware gevallen, met een psychiatrische achtergrond, verslaafden of veelplegers, en vaak alles tegelijk. Competitie spelen is met die uitgewoonde lichamen fysiek ook niet meer mogelijk.’ Met behulp van sponsoren regelde Gelauf tenues: ‘Dit zijn mensen die geen geld hebben voor shirts en schoenen. Ze wisten zelfs hun eigen maten niet, want als je geen geld hebt, draag je ook te kleine schoenen.’

Mensen om hem heen waarschuwden Gelauf ervoor dat hij geen spullen over zou houden na het toernooi, omdat de verslaafden alles zouden verkopen voor geld voor drank of drugs. ‘Onzin’, bromt de rasechte Hagenees. ‘Eén paar schoenen is nooit teruggekomen, dat is alles. Moet je bij een gemiddelde club eens na gaan vragen hoeveel ballen en materiaal daar jaarlijks verdwijnen. Ik kan er slecht tegen als mensen zulke vooroordelen hebben en die dak- en thuislozen meteen in een hokje plaatsen.’

Met de nodige maatregelen (zoals een algeheel drinkverbod) was het toernooi een groot succes, met veel media-aandacht en gelukkige spelers. Gelauf: ‘Voor even kregen ze aandacht en hadden plezier, even kwamen ze uit de schaduw. Hun plezier was mijn beloning.’ [LJ]

Zie ook het eerder verschenen artikel:

'Mijn grootmoeder zegt altijd…' 04-02-2011

Punt. Of had jij nog wat?

Meer lezen?