‘Eigenlijk is het een schande dat wij dit moeten doen, mensen wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid.’ Sarmaat staat, met zijn handen op de rug, rustig te kijken naar de tientallen lunchende studenten in de Hogeschoollaan in Breda. Hij slaat de taferelen nauwlettend gade namens Eco-Smart, het bedrijf dat bij Avans afval gescheiden ophaalt. Het is zijn taak de troep op de tafels terug te dringen en – als het even kan – te elimineren.
Met zijn scherpe blik houdt hij vooral de vertrekkende mensen in het vizier. Een blonde jongen loopt van tafel en laat zijn dienblad staan. ‘Vergeet jij niet iets?’, vraagt Sarmaat met zijn welluidende stem. Met een rood hoofd sjokt de jongen terug om zijn resten alsnog in de afvalbak te gooien. ‘Als je het met een knipoog doet, lukt het wel. Je moet mensen er vriendelijk op attenderen en met ze in gesprek gaan. Confrontaties zijn er niet of nauwelijks.’
Hij staat ook wel eens in de kantine in Den Bosch. Daar konden zijn collega’s wel wat versterking gebruiken, want de rotzooi hield daar aanvankelijk nog aan. Sarmaat spreekt iedereen vriendelijk aan op zijn gedrag, ongeacht wie het is. ‘Ik heb een keer een docent moeten aanspreken, die wegliep zonder op te ruimen. Iedereen keek en hij voelde zich bezwaard, maar ik doe gewoon mijn werk.’
Het zwerfafvalteam is beslist niet ingehuurd om zelf op te ruimen, al wordt dat wel eens gedacht. ‘Als we ’s ochtends binnenkomen, ruimen we de troep op. Dat doen we zodat mensen daarna niet kunnen zeggen: het lag er al, het is niet van mij.’ Bewustwording, daar draait het hem om. ‘Een meisje vond de milieuproblematiek ver van haar bed staan. Al pratende kwam het dichterbij. Op het eind moest ze toegeven dat zelf je afval opruimen belangrijk is’, zegt hij goedlachs.
Omgaan met jongeren ligt hem goed. Hij is ook jarenlang docent geweest. ‘Geef me die collegezaal maar’, daagde hij Avans al uit. ‘Daar wil ik die studenten allemaal wel eens bij elkaar hebben. Dan komt er een heftige discussie, dat beloof ik.’ [EvG]
Punt. Of had jij nog wat?