Met een menselijke omarming – men gaat proberen met zoveel mogelijk mensen het gebouw te ‘omarmen’ – heten de nieuwe gebruikers het gebouw vandaag welkom. Anderhalf jaar geleden betrok al een gedeelte van de Avansstudenten en –medewerkers de nieuwbouw. De laatste paar academies komen vandaag. Ook de gerenoveerde oudbouw is nu helemaal in gebruik.
Bestuursvoorzitter Harry Koopman kan er nauwelijks over uit hoe het er nu allemaal uitziet. ‘Het is prachtig om het verschil tussen de theorie en het resultaat te zien.’ Het gebouw is geworden zoals hij hoopte: aansprekend en opvallend, warm en uitnodigend.
Voor het zover was, zijn er heel wat momenten geweest dat het leek of de nieuwbouw er nooit zou komen. In 1998 kocht de Hogeschool Brabant (voorganger van Avans) naast de school een stuk grond van de gemeente Breda, met de bedoeling er te gaan bouwen. Daar was de medezeggenschapsraad het niet mee eens. Het leidde zelfs tot een geschil dat bij de geschillencommissie werd uitgevochten. Het bestuur won.
Daarna zijn er nog plannen geweest om toch achter het station in Breda te gaan bouwen, in de Spoorzone. Maar het bestuur vond dat Avans dan teveel de touwtjes uit handen gaf. ‘Je hebt dan de regie niet meer in eigen handen. Je hebt te maken met de gemeente en investeerders die allemaal eigen eisen hebben. Dat houdt ontzettend op. Je ziet dat de Spoorzone nog steeds niet van de grond is. En wij hadden nu nieuwbouw nodig’, vertelt bestuursvoorzitter Harry Koopman, die het bouwproject in 2003 overnam van de inmiddels vertrokken Wim Doors.
Er werden bouwplannen gemaakt voor nieuwbouw en renovatie van het oude gebouw aan de Hogeschoollaan. Dat dreigde een paar keer spaak te lopen. Adviesbureau Twynstra Gudde werd de laan uitgestuurd, nadat een second opinion uitwees dat de berekeningen van dit bureau niet goed waren. Het gereserveerde bedrag van 72,6 miljoen zou nooit genoeg zijn om de plannen uit te voeren. ‘Bouwplannen Hogeschool Brabant onuitvoerbaar’, kopte deze krant op 3 april 2003.
Er was een ‘gordiaanse knoop’ ontstaan. Als de hogeschool de gewenste vierkante meters en kwaliteit wilde bereiken, was er niet genoeg geld. Besloten werd om minder vierkante meters te gaan bouwen, in de verwachting dat door de reorganisatie de ondersteunende diensten kleiner zouden worden. Maart 2004 stemde de medezeggenschapsraad in met de nieuwe plannen, maar eiste wel dat die duurzaam worden uitgevoerd. Ook had de raad reserves ten opzicht van de Activiteiten Gerelateerde Werkplekken (AGW) voor medewerkers. Daar was onder medewerkers veel weerstand tegen.
Koopman relativeert de lange aanlooptijd naar de nieuwbouw. ‘Het gaat om heel veel geld. Stel je voor dat zo´n plan mislukt? Je moet je hierop goed voorbereiden en verschillende adviezen inwinnen.’ Zelf volgden de bestuursleden verschillende workshops om een bouwfilosofie te kunnen bepalen. Er waren gesprekken met medewerkers en studenten. De opkomst viel vaak tegen. ‘Ik herinner me nog dat we met mooie maquettes en de architecten klaarstonden en dat er nog geen tien mensen kwamen kijken’, vertelt de voorzitter.
Er kwamen AGW-pilots en er werden conferenties bijgewoond en georganiseerd. Want het nieuwe gebouw moest wel aansluiten bij het huidige projectmatige onderwijs. Uit de ‘visie op onderwijs’ onstond het idee voor de bouw van Xplora.
Het hele gebouw bestaat nu uit een academiegebouw, ingericht voor kleinschalig onderwijs, Xplora, het leer- en werkcentrum, met honderden werkplekken voor studenten, een groot restaurant (Plaza) met terras (dat nog moet worden aangelegd) en een modern Grand Café. De buitenruimten moeten nog worden ingericht. Er komt onder meer een soort park rondom het gebouw.
Bezuinigingen hebben hier en daar tot enigszins vreemde oplossingen geleid, ziet Koopman. ‘Nu zie ik pas waar dat balkonnetje voor dient’, merkt hij op tijdens het interview dat in de Plaza plaatsvindt. Aan een raam is een schijnbaar zinloos balkon bevestigd. ‘Daardoor kweek je het gevoel van een pleintje. Het hadden er eigenlijk drie moeten zijn, maar twee zijn er wegbezuinigd. Nu zie ik dat het effect beter zou zijn geweest als er drie hadden gehangen.’
Het is een detail, in de ogen van Koopman, die verder erg trots is op het gehele resultaat. ‘Toen ik hier met de presentatie van de Economische Barometer van Breda rondliep, de Plaza was toen voor het eerst open, werd ik erdoor getroffen.’ Dat niet alle nieuwe gebruikers er zo warm voor lopen als hij, kan Koopman wel begrijpen. ‘De Pabo en de Academie voor Gezondheidszorg zaten eerst op hun eigen eilandje (deze academies hadden eerst eigen karakteristieke gebouw elders in Breda). Maar die oude sfeervolle gebouwen hadden ook nadelen. Het was er oud en tochtig. Ik denk dat ze moeten proberen hier hun eigen plek op vinden. Ze kunnen bijvoorbeeld als groep iets organiseren in het Grand Café.’
Zelf zal Koopman ook moeten wennen aan de nieuwe situatie. Hij verzucht: ‘Nu dit grote project na al die jaren is afgerond, komt er een grote plek vrij in mijn hoofd. Een volgend groot project zoals de nieuw/-verbouw aan de Lovensdijkstraat zal ik gezien mijn leeftijd (Koopman is 60) niet meer doen.’ [PM]
Punt. Of had jij nog wat?