Bij de opleiding Verpleegkunde heeft Kalkers in vrijwel alle thema’s lesgegeven. ‘Ik leek wel de joker’, lacht hij. Toen de faculteit Gamma, waar de opleiding onder viel, ruim vijf jaar geleden verdween, koos Kalkers voor het decaanschap.
‘Ik dacht: wat kan ik anders dan lesgeven? Ik was boos op de reorganisatie. Om die reden reageerde ik op de functie van decaan.’ Hij werd het nog ook. En nu beschouwt hij het als een van de beste stappen in zijn loopbaan. ‘Alles kwam daarin samen: mijn ervaringen, wat ik geleerd heb in mijn vakgebied en de omgang met mensen.’
Kalkers begon in 1983 als docent Wijkverpleegkunde in Breda. Daarvoor had hij in het Bossche Groot Ziekengasthuis gewerkt als verpleegkundige en daarna als manager van de poliklinieken. Hij besloot zich om te scholen tot docent. ‘Dat voelde als thuis komen. In het management was ik verder weg geraakt van de basis van mijn vak.’
Studiekeuze
Het lijkt een hele stap naar het decaanschap, maar dat viel hem in praktijk reuze mee. ‘Het was even wennen, maar gesprekken als hulpverlener en ook met studenten waren mij niet vreemd. Je bent bezig een probleem te analyseren, waarom iemand vastloopt in zijn studie of werk. Wat zijn de belemmeringen? En zitten die in de persoon, in het privéleven of in de studie? Daar moet je al inventariserend achter komen.’
Problemen met de studiekeuze komen nog het meest voor. ‘Na een poosje komen studenten erachter dat ze verkeerd zitten. Eerst zijn ze boos en ligt het aan de studie, vervolgens komt het inzicht. Dat is eigenlijk het mooiste moment in dit vak, want studenten weten vaak diep in hun hart wel dat ze niet op de juiste plek zitten.’
In het voortgezet onderwijs wordt de studiekeuze vaak niet goed gedaan, blijkt volgens Kalkers. ‘Studenten kiezen vaak nog vanuit een beeld en dat blijkt dan niet te kloppen. Voor de studenten is het niet erg dat ze ernaast zitten, maar hun ouders vinden het vaak erg. Daar ligt een probleem, als ze gepusht worden om hbo te doen.’
Luisteren
Bij de academies waar hij voor werkte, de Bossche academies voor ICT en Sociale Studies, herkende hij op den duur veel problematiek. Bij de laatste zijn het vaak psychische of psychiatrische problemen van de student. Bij ICT zijn het verschillende vormen van autisme die vaak voorkomen. ‘Dat is ook de valkuil. Ik betrap me er soms op dat ik denk: daar heb je er weer zo een. Maar dan dwing ik me te luisteren. Elk verhaal is anders. Dat iemand hier goed weggaat, dat is waar je het voor doet.’
Je bent als decaan geen therapeut, weet Kalkers. ‘Je analyseert een probleem en dan moet je ze soms doorverwijzen.’ Toch pakte hij ook zelf weleens zaken op zich als schuldhulpverlening. ‘Een jongen stond niet ingeschreven bij de gemeente, omdat hij hoge schulden had. Hij studeerde snel af en moest werk vinden. Toen kwam hij hier met een hele plastic tas vol rekeningen. Die hebben we op een rijtje gezet en ik ben wat gerechtsdeurwaarders gaan bellen. Het moest wel snel gebeuren, want hij was binnen drie maanden klaar. Daarom deed ik het zelf.’
Preventief werken
Kalkers was de laatste jaren actief in de werkgroepen rondom Handicap en Studie en het PowerPlatform. ‘We zijn daar al 2,5 jaar mee bezig en het is wel een stokpaardje van me. Aan de ene kant willen deze studenten gezien worden als normaal, maar aan de andere kant moeten ze ook gehoord worden om regelingen te treffen. Wil je iets voor elkaar krijgen met dyslexie, dan moet je ervoor staan.’
Vaak lopen studenten bij de studieloopbaanbegeleiding tegen een probleem aan. Met het platform gaat Avans voortaan preventief te werk. ‘Dan kunnen we ze al helpen voordat ze vastlopen in hun studie.’ Voor fysieke zaken is het makkelijker iets te regelen dan niet fysieke zaken, merkte Kalkers. ‘Iemand in een rolstoel wordt altijd geholpen. Maar als een student met reuma die geen trappen kan lopen in de lift staat, krijgt ze blikken of reacties alsof je lui bent. Terwijl dat voor een docent dan blijkbaar geen punt is om lui te zijn.’
Het is merkwaardig met pensioen te gaan, maar hij kijkt wel uit naar zijn ‘sabbatical’. ‘Ik wil de eerste tijd geen verplichtingen. Daarna zien we wel weer verder wat er op mijn pad komt. Als je het tijd vindt om weer iets te gaan doen, loop je altijd wel weer ergens tegenaan’, meent hij.
Voor een rondje met de caravan door Spanje, Frankrijk en Portugal heeft hij nu eindelijk tijd. Maar hij wil het geen ‘retirement’ noemen, maar ‘refirement’: ‘Een kans om opnieuw op te vlammen.’ [EvG]
Punt. Of had jij nog wat?