Bij binnenkomst viel het mij op dat er een drukke sfeer hing. Mensen smoezen en praten door elkaar heen. Ik probeerde erachter te komen waarom deze drukke sfeer mij zo opviel. Het was niet de eerste keer dat ik in een uitverkochte zaal zat.
Ik besloot om de zaal even te observeren, om zo te kijken of ik de reden kon achterhalen. Na enige minuten schrok ik van mijn eigen conclusie. Ik was omringd door enkel vrouwen!
Snel begon ik het aantal mannen te tellen, maar kwam er al snel achter dat deze op twee handen te tellen waren. Ik vertelde het aan mijn vriendin en ook zij schrok er een beetje van. We keken elkaar aan en voelden dat we nu al een schreeuwend tekort hadden aan testosteron.
We spotten twee jongeheren ergens op de negende rij en besloten daarachter te gaan zitten. Dan leek het minder erg.
Na een minuut of tien previewdrama begon de film en was de zaal (eindelijk) helemaal stil. De eerste helft van de film was leuk en minder dramatisch dan ik had verwacht. Gelukkig maar, dacht ik, want ik kan niet zo goed tegen huilende mensen.
Bij een van de laatste scènes was het echter zover. Ik moet zeggen dat het terecht dramatisch was, maar toen er een stil moment in de film viel moest ik serieus moeite doen om niet in de lach te schieten. Ik voelde werkelijk de oestrogeen in wolken opstijgen en hoorde zakdoek na zakdoek volgesnoten worden.
Toen ik voelde dat ik mijn lach onder controle had durfde ik eindelijk om me heen te kijken. Zeker de helft van de zaal was emotioneel niet meer toerekeningsvatbaar. Ik verbaasde me erover dat een film bij zoveel mensen zulke emoties los kan maken. ‘Dat flikt die Oerlemans ‘m toch wel even!’, dacht ik nog.
Na zo’n twee uur en drie kwartier was de film afgelopen en keerden de vrouwen enigszins beschaamd terug naar de realiteit.
Eén ding heb ik van dit alles geleerd en dat is dat ik voortaan zo’n film húúr!
Punt. Of had jij nog wat?