Voorbeeldje. Kort geleden was ik in gesprek met een mevrouw van ongeveer vijftig jaar oud. We wisselden ideeën uit over wat de meest ontspannen manier is om de avond door te komen. Voor mij was dat niet moeilijk te bedenken. Geef mij drie vierkante meter, mijn vriendje, een goed glas wijn en een spannende serie en mijn avond kan niet meer stuk. Toen ik dit vertelde lachte de mevrouw hartelijk. ‘Op één bank? Alsjeblieft niet!’ Waarop ze verder ging: ‘Mijn man komt niet bij mij op de bank, die heeft zijn eigen plek.’
Eerst dacht ik dat ze een grapje maakte, zoals ik van haar gewend ben. Echter, toen ik haar een klein beetje ongeloofwaardig aankeek zei ze dit: ‘Oh jij bent nog jong. Wacht maar tot je dertig jaar getrouwd bent, dan begrijp je het wel meisje.’
Ik haat het als mensen zo praten! Ik ben dan wel van een later bouwjaar, maar dat wil nog niet zeggen dat ik ook zo word?! Misschien heeft het niks met het aantal jaren huwelijk te maken, maar knuffelt haar man gewoon niet zo lekker. Wie zegt dat ik na dertig jaar huwelijk het knuffelen zat ben? En wie weet hoe lang zij en haar man al niet meer één bank delen?
In hoeverre dienen we zulke vooroordelen na te leven? In de krant las ik een tijdje geleden een interview met een zeer oud echtpaar. De twee waren de negentig gepasseerd en ze hadden het geluk nog steeds samen te kunnen wonen. ‘Het gaat allemaal niet meer zoals vroeger’, vertelde de oude vrouw. Haar man zei hierop het liefste wat ik ooit heb gehoord. Hij zei: ‘We zijn nou zo’n zeventig jaar samen, maar we vallen nog steeds iedere nacht in elkaars armen in slaap.’
Dit is het beeld dat ik voor me zal houden, alle jaren die ik ooit getrouwd ga zijn (als er iemand is die dit aandurft met mij). Dit gaat over liefde. Over het doorbreken van vooroordelen. Overal laks aan hebben.
Het enige wat telt is elkaar. En is dat niet waar het allemaal om gaat?
Punt. Of had jij nog wat?