Eunice Zopfi schreef het beste artikel. De vierdejaarsstudent Culturele en Maatschappelijke Vorming in Breda heeft een bijzondere interesse voor psychiatrie: ‘Ik ben geboeid door de geest van mensen. De lijn tussen gezond en ziek is dun. Bij geesteszieke mensen zie je niks aan de buitenkant, zoals bij een gebroken been. Het is mysterieus en ongrijpbaar, dat fascineert me.’
Werkbezoek
Eunice was dan ook erg verheugd toen de studenten voor de minor GGZ-agoog in november op werkbezoek gingen bij tbs-kliniek De Rooyse Wissel in Oostrum, bij Venray. ‘Ik weet nog dat we ’s ochtends met vier nuchtere Hollandse vrouwen in de auto zaten en allemaal een beetje nerveus waren. Hoe zouden ze zijn, tbs’ers?’
De studenten maakten in de kliniek kennis met vier mannelijke tbs-patiënten die aan het einde van het traject zaten, bijna klaar om terug de samenleving in te gaan. Eunice: ‘In twee groepen zijn we rondgeleid door de patiënten, ook langs hun cellen. Tijdens de gezamenlijke lunch mochten we alles aan ze vragen. Alle studenten vroegen die mannen het hemd van het lijf. Er was maar één vraag verboden: Wat is je delict?’
Dordrecht
‘Als opdracht moesten de minorstudenten na het bezoek een publicatiewaardig artikel schrijven over tbs’, vertelt docent Jan van Elzakker, programmaleider van de minor GGZ-agoog. ‘Ik wil dat ze hun ideeën hierover goed kunnen verwoorden. Tbs krijgt veel maatschappelijke en media-aandacht. Er is een kans dat de studenten die in de psychiatrie gaan werken ooit de pers te woord moeten staan.’
Helaas is die aandacht bijna altijd negatief, betreuren Van Elzakker en Eunice. ‘Tbs’ers verdienen een kans’, vinden zij. Eunice schreef haar artikel onder de titel ‘Zou je mij als je buurman willen?’. Tijdens het bezoek aan de kliniek stelde een van de tbs-patiënten de CMV-student deze vraag. Het artikel kreeg onverwacht extra lading door de gebeurtenissen in Dordrecht rondom Milly Boele.
Acht jaar therapie
‘Ex-tbs’ers die proberen een nieuwe start te maken worden meteen weer door onze samenleving veroordeeld voor hun vroegere daden. Mensen beseffen niet dat deze mensen acht jaar lang continu en keihard hebben gewerkt aan hun terugkeer in de maatschappij. Dag in, dag uit hebben ze therapie gehad. Een mens kan in acht jaar behoorlijk veranderen’, bepleit Eunice fel.
‘Ik heb me tijdens ons werkbezoek geen enkel moment onveilig of bedreigd gevoeld. Als tbs’ers zijn uitbehandeld, verdienen ze een tweede kans. Ik denk dat een deel van de oorzaak waarom het met ex-tbs’ers weer misgaat ligt in het feit dat de maatschappij ze niet accepteert en meteen weer veroordeeld en ze de rug toekeert. Dan val je weer makkelijk terug.’
Oorkonde
Van de vijftig minorstudenten schreef Eunice het beste artikel en zo won ze de wedstrijd die aan de opdracht gekoppeld was. Ze kreeg tijdens een speciale bijeenkomst een oorkonde van De Rooyse Wissel uitgereikt. De oorkonde was ingenieus verstopt in een houtwerk dat door de tbs-patiënten was gemaakt in de houtwerkplaats van de kliniek.
Het antwoord op de vraag van de tbs-patiënt weet Eunice wel. Ze schrijft in de conclusie van haar artikel: ‘Alex mag best mijn buurman worden en ik zou het ook als een maatschappelijke plicht beschouwen om hem te helpen. Toch denk ik dat een dikke schutting en een extra slotje op de voordeur onvermijdbaar zijn.’ [LJ]
Punt. Of had jij nog wat?