Medewerkers doen geen politieke uitspraken volgens Avans. Dit soort mededelingen volgen natuurlijk nadat er politiek incorrecte mededelingen gedaan zijn door medewerkers. Medewerkers doen voortdurend politieke mededelingen, maar die zijn meestal redelijk geaccepteerd en leiden niet tot ophef via websites als GeenStijl, die zich er op voor laten staan dat ze ‘tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend’ zijn.
‘Op persoonlijke titel’, een uitspraak die me bezig houdt. Ik schrijf dit op persoonlijke titel. Onder dit stukje staat ook waar ik werk. Ik zeg en schrijf alles op persoonlijke titel, maar ben me voortdurend bewust van de verantwoordelijkheid die ik draag in alle rollen die ik vervul.
Eén van die rollen is professioneel zijn in dienst van mijn werkgever. Die rol vul ik persoonlijk in met de verantwoordelijkheid van een professional en werknemer. Als ik zo de websites met commentaren op anderen lees heb ik wel eens het gevoel dat ik nog een van de weinigen ben die op persoonlijke titel zich ook professioneel verantwoordelijk voelt voor maatschappelijke duurzaamheid en wellevendheid.
Ik ben een tevreden werknemer die kritisch is over zijn werkgever en daar professioneel probeert uiting aan te geven. Ik ben blij dat ik als professional de ruimte heb om op persoonlijke titel te spreken en politieke uitspraken mag doen. Ik voel daarin de verantwoordelijkheid en de aansprakelijkheid. De uitingen op ‘persoonlijke titel’ en ‘geen politieke uitspraken’ door mijn werkgever, maken me onrustig, alsof ik mijn verantwoordelijkheid niet ken.
Dit is een heel lange inleiding om te zeggen dat ik in mijn beleving werk op de beste hogeschool van Nederland die onderwijs verzorgt op culturele en morele grondslagen. Onderwijs gericht op kennis, zelfkennis en reflectie, op compassie en gerechtigheid. Wars van trivialisering en debilisering, het individu ondersteunend in zijn samenspel met maatschappelijk waarden.
Tegenovergesteld aan de beschrijving van de huidige maatschappij door Rob Riemen in De eeuwige terugkeer van het fascisme: ’Mijn individuele ik, mijn ego, wordt de maat van alles en dus is het enige wat telt: wat ik voel, ik denk. Ik eis dat mijn smaak, mijn mening, en zoals ik nu eenmaal ben, gerespecteerd zal worden, wil ik niet beledigd zijn. Het gevoelige ego als maat van alle dingen duldt geen kritiek en kent geen zelfkritiek.’
Websites die ‘tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend’ zijn roepen regelmatig dat ze iets doen, omdat het nu eenmaal kan. Ik hoop dat ik op een zelfkritische hogeschool werk die soms dingen niet doet terwijl het wel kan.
Ab Bobbink, Academie voor Gezondheidszorg
Punt. Of had jij nog wat?