De legende zegt dat bisschop Valentijn, tegen de wetten van de keizer in, soldaten met hun geliefde in de echt verbond. Daarom werd de bisschop op bevel van de keizer onthoofd. Dat gebeurde op 14 februari.
Voor het vonnis werd uitgevoerd, zag hij nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen. Van je Valentijn, stond erop.
‘Wil jij mijn Valentijn zijn?’ klinkt misschien wat bruut na bovenstaande legende. Weinig romantiek dus.
Midden jaren ’90 is Valentijn ten prooi gevallen aan de commercie. Boeken-, cadeau- en bloemenwinkels gingen profiteren van al die (stiekem) verliefde mensen. Desalniettemin geeft het menig middelbare scholier rode wangen als het op het kaartje in zijn of haar brievenbus (of kluisje) staat geschreven.
Ieder land viert Valentijnsdag op zijn eigen manier. Bijvoorbeeld in Italië, waar het alleen om de naam al romantisch klinkt: Il giorno della festa degli innamorati, geven geliefden elkaar cadeautjes. In Japan wordt het zelfs tweemaal gevierd. Op 14 februari geven vrouwen aan hun geliefde donkere chocolade. Precies een maand later geven de mannen hun geliefde, als beantwoording, witte chocolade of marshmellows terug.
Ook in Denemarken is chocolade populair. Mannen sturen daar hun geliefde een grappig gedicht. Raadt de vrouw vervolgens van wie het gedicht komt, dan krijgt ze met Pasen een heus paasei van de man.
Zelf vind ik dat Valentijnsgedoe een beetje overdreven. Cadeautjes voor mijn geliefde kopen om te laten weten dat ik hem leuk vind? Of bloemen kopen, die ik vervolgens zelf schuin kan gaan afsnijden en ze in een vaas kan zetten, omdat ik ze eigenlijk leuker vind dan hij?
En het lijkt me ook geen goed idee om een kaart te kopen, daar iets liefs op te schrijven, deze in de brievenbus te gooien om hem de volgende dag weer te vinden op onze eigen deurmat. ‘Kijk lieverd, een anoniem kaartje voor je! Van wie-o-wie zal ie zijn?’
Nee, dit jaar heb ik een ander idee om mijn Valentijn in het zonnetje te zetten. Hij krijgt van mij geen kaartje, cadeautje of bloemetje. Maar de laatste woorden van deze column: ‘Ik hou van jou!’
Anne van Dam is vierdejaars Fysiotherapie in Breda
Punt. Of had jij nog wat?