Net meerderjarig was Mandy, toen ze in 2006 in de Dominicaanse Republiek werd gepakt met twintig kilo cocaïne in een koffer. Die moest ze terug naar Nederland smokkelen, onder dwang van criminelen. Ze werd echter opgepakt door de douane en kreeg tien jaar celstraf opgelegd. Ondertussen is Mandy na strafvermindering weer vrij en sinds augustus 2011 terug in Nederland.
De Tilburgse beroemdheid tegen wil en dank, is op uitnodiging van studievereniging Aequitas naar de JHS gekomen. Samen met haar vader Bart doet ze openhartig haar verhaal aan de rechtenstudenten. Andrea Ossenblok van hulpinstelling Kompaan en De Bocht ondersteunt hen. Mandy werkt momenteel als ervaringsdeskundige voor deze instelling: door voorlichting te geven op scholen en andere instellingen wil ze andere meisjes waarschuwen.
Foute vriendjes
Leeftijdgenoten genoeg in de zaal van de lezing. Vooral de vrouwelijke rechtenstudenten zijn gefascineerd door Mandy’s levensverhaal en stellen veel persoonlijke vragen. Mandy geeft overal antwoord op. Zo vertelt ze bijvoorbeeld dat ze altijd al een beetje op foute mannen viel: ‘Vanaf mijn dertiende had ik vriendjes, maar altijd waren ze slecht voor me. Ik ben vaak bedrogen of ik werd geslagen. Eén vriendje heb ik heel lang moeten onderhouden van een horecabaantje.’
De aandacht en cadeautjes van haar loverboy waren daarom een nieuwe ervaring, een verademing. ‘Mandy was het ideale slachtoffer, ze voldoet helemaal aan het profiel’, vertelt Andrea Ossenblok. ‘Ze maakte haar school niet af en woonde al jong op zichzelf. Ze was vroegrijp, maar tegelijk nog een onzekere puber. Geen wonder dat ze als een blok viel voor een stoere man.’
De rest van het verhaal is bekend. De rechtenstudenten vragen Mandy en haar vader Bart hoe het mogelijk was dat haar ouders niks doorhadden. Mandy: ‘Ik vertrouwde niemand, ik was gewend mijn eigen boontjes te doppen. Ik had nauwelijks vriendinnen en niet zo’n hechte band met mijn familie.’ Ossenblok: ‘Loverboys zien dat en maken juist gebruik van de verslechterde relatie tussen dochter en ouders. Of ze drijven hen bewust uit elkaar, zodat het meisje geïsoleerd raakt.’
Kakkerlakken
In de Dominicaanse Republiek ziet het jonge meisje veel ellende. In de eerste gevangenis waarin ze zat, deelde ze een kleine ruimte met veertig andere vrouwen. ‘De ratten en kakkerlakken liepen over en om me heen. Ik kwam kilo’s aan, omdat ik niet normaal naar de wc kon. Er was nul privacy en veel corruptie: ik ben helemaal kaalgeplukt daar. Gelukkig ben ik later overgeplaatst naar een gevangenis met kleinere cellen en betere omstandigheden.’
Mandy’s leven in de Dominicaanse gevangenis is voor de JHS-studenten echt een ver-van-mijn-bedshow. Sommigen kunnen er met hun verstand niet bij dat ze niet eerder is gevlucht, aangifte heeft gedaan of de relatie heeft verbroken. Ossenblok: ‘Het lijkt inderdaad onbegrijpelijk. Maar angst is irrationeel. Ik vind iemand die bang is voor spinnen ook belachelijk. Maar als iemand tegen je zegt dat hij je familie iets gaat aandoen, dan verlamt de angst alles.’
Of ze nu nog bang is, is de laatste vraag uit de zaal. ‘Nee’, zegt Mandy resoluut. ‘Ik voel me nu wel veilig. Ik wil ook gewoon verder met mijn leven en niet steeds achterom hoeven kijken. Door deze ervaring ben ik een stuk minder naïef en veel volwassener geworden. En misschien dat ik nog eens een lieve man tegenkom: een fatsoenlijke, met een baan.’ [LJ]
Punt. Of had jij nog wat?