Op het kunstgrasveld van voetbalclub Wilhelmina vechten twee mannenteams een verbeten strijd uit. Aan de zijlijn turen enkele dames ondertussen vanachter hun zonnebril naar de ontblote lichamen die zo nu dan voorbij flitsen. Ze dragen lange broeken en rode-witte topjes; eigenlijk iets te warm voor de verzengende hitte van deze middag. De sticker achterop hun shirt vermeldt de reden van hun aanwezigheid: War Child.
Zwetende man
Even verderop staat een kraampje. Achter de tafel staat nog een handvol vrouwen: zelfde kleren, zelfde sticker. Ze proberen smoothies, bolletjes ijs en cupcakes aan de zwetende man te brengen. De taartjes hebben zichtbaar het meeste last van het warme weer, de eetbare War Child-labels smelten langzaam. ‘We hebben er tot half twee vannacht aan gewerkt’, probeert de lachende verkoopster nog.
Vijfhonderd euro moet deze actie opleveren. Dat is althans het richtbedrag dat werd doorgegeven aan War Child. Om het geld bijeen te krijgen, verkopen de vrouwen etenswaar, de mannen spelen voetbal. ‘Interpolis sponsort ons en er wordt geld gedoneerd door ouders of familie van de teamleden’, vertelt Didier Jabroer, initiatiefnemer en eerstejaarsstudent ABC. ‘Sommige ouders geven geld per wedstrijd of gescoord doelpunt.’
Dreamteam
Dat laatste kan aardig aantikken. Team ABC 1 staat aan het einde van de dag op een verdienstelijke tweede plaats. Ze hebben meer dan tien keer gescoord. Iets minder rooskleurig zijn de prestaties van het tweede. ABC 2 eindigt stijf onderaan en verliest onder meer met 10-2 van Dreamteam, de latere winnaar van het toernooi. ‘Jammer dat tegendoelpunten geen geld opleveren’, lacht een van hen.
Champagne
‘Maar het is voor het goede doel’, zegt Didier terwijl hij in de schaduw van een partytent uitpuft van zijn inspanningen. Eenmaal op adem vergezelt hij zijn vrouwelijke klasgenoten achter de verkoopstand. Een fles champagne – de prijs voor hun tweede plaats in de eindrangschikking – wordt ontkurkt: ‘Die vijfhonderd euro gaan we wel redden.’ [CT]
Punt. Of had jij nog wat?