Vanaf menig trottoir blikten ooit bewonderend reizigers uit verre landen naar de mooie benen van de Nederlandse vrouw. Wij knikten dan instemmend, keken achteloos opzij en zeiden met nauwelijks verholen trots: ‘Tja, dat krijg je van al dat fietsen.’
Was het niet Michael Dudok die met zijn animatiefilm Father and Daughter in 2001 een Oscar won? De over de dijk fietsende dochter zwoegde door weer en wind naar de plaats waar haar vader ooit met een boot naar de overkant was geroeid.
Nu kunt u zeggen dat mijn argumenten, de benen en het beeld, niet sterk zijn en mij wijzen op het feit dat ouderen door deze elektrische ondersteuning toch maar mooi buiten komen. Dat het hier vooral de benen van jongere vrouwen betreft. En dat de erkenning van Dudok primair gebaseerd was op zijn tekenkwaliteiten.
Wellicht zou ik u geloofd hebben als ik niet juist onlangs ook een andere onthutsende ontwikkeling had moeten gadeslaan: de met gekleurde ledlampjes opgesierde douchekop. Een stroom van ongerechtigheden had d’ overhand op mij, de dichter van Psalm 65 zag het goed. Zij het dat hij ‘ons’ had moeten dichten. ‘Ach’, sprak een oudere tot mij, ‘de hoeveelheid energie die voor die lampjes nodig is mag geen naam hebben.’ Onwillekeurig keek ik naar de benen van de spreker. Een broek hield alle informatie achter.
Ooit was de fiets hét symbool van gezond leven. Van een natuurvriendelijk bestaan. Contemplatief cyclisme. Beschouwend bewegen. De generatie die eind jaren zestig met gepaste trots de eerste Kever of Renault 4 aanschafte en daarna nooit meer op een fiets te vinden was, is nu onbewogen beweger op het fietspad geworden. Weg strakke benen. Verloren de strijd tegen de algehele verslapping. Omhoog de energierekening.
Menig jongere welt de jaloezie in het hart: spoedig zal ook dit deel van de natie er niet meer in trappen. De fiets is de nieuwe lift geworden. Fietshandelaren en fietsfabrikanten gniffelen en wrijven zich in de handen. Wat staat ons nog te wachten? Elektrisch ondersteund spinnen? De e-shoe? De elektrisch voortgedreven bal? Als de pensioengerechtigde leeftijd niet snel naar zeventig gaat, is ons land verloren.
Wim Boluijt is docent aan de Academie voor Sociale Studies Breda
Punt. Of had jij nog wat?