Studenten drinken gemiddeld zestien glazen alcohol per week. Leden van studentenverenigingen drinken twee keer zoveel. Een mogelijke verslaving ligt op de loer, met een afkicktraject als gevolg. Studenten van de sociale academies hielden er een conferentie over: AFKICKEN.
‘Mijn opa zag dat het soms niet goed met me ging. Hij zei dat ik een biertje moest pakken, dan kon ik lekker slapen. Ik was toen zeven jaar.’ Het is het verhaal van een ex-verslaafde, voorgelezen door een van de studenten. ‘Alles wat ik uiteindelijk deed, had met drugs te maken. Ik kreeg een hartaanval. Ze mochten alles van me hebben. Mijn huis, mijn vrienden, mijn familie, maar niet mijn gezondheid.’
‘Alles wat ik uiteindelijk deed, had met drugs te maken’
Afkickverschijnselen
Trillen, zweten, misselijk en nachtmerries. Het zijn symptomen van een griep, maar ook de eerste verschijnselen als je afkickt van alcohol. Op langere termijn zijn dit chronische slaapproblemen, angst en stress. Afkicken dus, maar hoe? Else Teding van Berkhout, Hester Wouters, Laura Oomens en Marlon Verbaten, studenten Maatschappelijk Werk en Dienstverlening (MWD) zetten de verschillende mogelijkheden uiteen.
Tijdens de conferentie AFKICKEN bespreken zij verschillende methoden en therapieën. Zoals zelfhulp; groepen lotgenoten die zelfstandig werken zonder professionals. ‘Het doel daarvan is met name herkenning, erkenning en ondersteuning. Dat kan ook anoniem, dus een laagdrempelige therapie. Maar bij een zware verslaving is meer nodig dan alleen zelfhulp’, zegt Hester.
Yes We Can
Ambulante zorg komt ook aan bod, waarbij de zorg zich naar de cliënt verplaatst. ‘En het dus van groot belang is dat de risico’s in kaart worden gebracht’, benadrukt Laura. Een klinische opname kan een optie zijn. De studenten brengen in het bijzonder de Yes We Can-clinics van Jan Willem Poot onder de aandacht; een jeugdkliniek van de GGZ waar jongeren uit hun zelfdestructieve omgeving worden gehaald en een traject van tien weken volgen in de Belgische Ardennen.
‘Zo kan iemand even op adem komen. Wel is het dan heel belangrijk dat de ouders intensief worden betrokken bij de behandeling. Die weten dan hoe ze er thuis mee om moeten gaan’, luidt een mening als de studenten een tijdelijke klinische opname in het buitenland ter discussie stellen in de collegezaal. ‘Het gaat er niet zozeer om waar het gebeurt, maar wat er gebeurt’, klinkt er ook.
‘Verslaving is een chronische ziekte. Dat vraagt dus ook om een chronische behandeling’
Nazorg
Maar of jongeren tijdelijk uit hun vertrouwde omgeving halen daadwerkelijk effectief is, wordt ook betwijfeld: ‘Bij een verslaving moet je iets wat er in het dagelijks leven is ingeslopen, vervangen. Ik vraag me of dit kan als je ver van huis bent.’ Een andere student vertelt: ‘Als de nazorg er is, werkt een opname prima. Maar ik weet dat ze echt niet letterlijk thuis komen kijken naderhand.’
‘Clean worden is een veldslag. Clean blijven is oorlog’, zo schrijft de ex-verslaafde. Alle aanwezigen zijn het nadrukkelijk eens dat nazorg essentieel is bij behandeling van een verslaving. ‘Verslaving is een chronische ziekte. Dat vraagt dus ook om een chronische behandeling. Nazorg is dus erg belangrijk’, stelt Laura.
Punt. Of had jij nog wat?