Twee dagen (voor de lezer: enkele weken) geleden werd ik getrakteerd op een etentje. Getrakteerd zeg ik, want welke man wil nou niet met negen vrouwen uit eten gaan. Ik zou er nog op terugkomen: acht van de negen vrouwen bleek moeder. Ik ben overigens wel wat gewend, want ik werk bij een vrouwenopleiding in een vrouwenorganisatie in een vrouwenteam. Vraag mij iets over Heel Holland Koekenbakt of Mestvloer Zoekt Vrouw en ik kan het je vertellen.
‘Tijdens mijn voorgerecht heb ik alle babyfoto’s, variërend van ET tot Shrek, voorbij zien komen’
Terug naar de avond. Na de standaardpraat over andere collega’s (‘Nee, het is geen roddelen, het is interesse in de medemens’) en studenten (‘[gecensureerd]’), kwam al snel de bijna-gemeenschappelijke deler naar voren: kinderen. Of ‘de kids’, maar ouders die hun kinderen zo noemen moeten uit de ouderlijke macht worden ontzet. Tijdens mijn voorgerecht heb ik alle babyfoto’s, variërend van ET tot Shrek, voorbij zien komen. Allemaal monsters, maar daarin bleek ik alleen te staan: ze waren stuk voor stuk de allerknapste van de wereld. Maar goed, moeders staan dan ook niet bekend om hun logisch redeneervermogen.
Mijn wanhoopsdaad om bij het hoofdgerecht algemenere gespreksonderwerpen op tafel te gooien, faalde jammerlijk. Voetbal, auto’s, vrouwen, dingen waarover iedereen kan meepraten dus. Toch wisten de moeders de discussie zo te verdraaien dat ik 30 seconden later weer volledig op de hoogte was van het wel en weeën, buikkrampjes (wat is het verschil daartussen?), papadagen en roze wolken.
‘Ik kan de kolfkamer op school nu blind vinden’
Tijdens het nagerecht stond de kolfpraat centraal. Ik kan de kolfkamer op school nu blind vinden (naast de kamer van de directeur, lekker gênant), weet precies wat de gemiddelde opbrengst is (30 cl.) en ben volledig op de hoogte van de elektrische kolfmarkt.
Hoe laat de enerverende avond tot een eind kwam? 21 uur, want ‘het oppasbuurmeisje is pas 16’. Hoe laat ik thuis (500 meter verderop) was? 22 uur. Ik liep nog even met een collega mee, die tot haar eigen grote verbazing zowel haar richtinggevoel als auto kwijt was. Het was een vrouw, inderdaad.
Michael Doove is docent taal en communicatie aan de Juridische Hogeschool.
Punt. Of had jij nog wat?