Column: naar huis

Ik zit me een partij gelukkig te voelen in de stiltecoupé op zaterdagavond, als ik onderweg ben naar huis. Thuis-thuis. Naar moeders, ontsnappen uit de stad, gratis eten en slapen tot het middaguur. Voor mij is thuiskomen als kijken naar de Lion King of luisteren naar Alanis Morissette. Ik heb weinig met mijn geboorteplaats zelf, thuiskomen is als peuteren in je neus wanneer niemand kijkt. Ik schaam me ervoor, maar ik vind het soms leuk om te roddelen over die ene chick uit groep vier die inmiddels twee kinderen heeft. Thuis is fijn omdat thuis bekend is, thuis is niet volwassen geworden, thuis lijkt op de plek die ik drie jaar geleden heb verlaten.

‘In een klein wereldje is alleen plaats voor het eigen volk’

Tegenwoordig schijnt het een ding te zijn om jezelf voor auto’s te werpen om thuis te beschermen tegen vluchtelingen. Op het nieuws zie ik dorpjes zoals het mijne, vechten om asielzoekers buiten te houden. Cultuur met man en macht verdedigen tegen rationele beslissingen. Nooit de deur open doen voor vreemden. Laat ze lekker terug gaan naar hun eigen thuis. In een klein wereldje is alleen plaats voor het eigen volk.

Als ik eerlijk ben wil ik ook blijven thuiskomen, terwijl iedereen van vroeger nog steeds in hetzelfde café zit. Dat ik daar dan aanschuif en een biertje bestel bij dezelfde barman. Wanneer ik die routine genoeg herhaald heb hoop ik dat mijn stapelbed er nog staat en dan hoop ik dat m’n broertje onderin ligt. Langzaam komt het besef dat mijn café waarschijnlijk vol zit met vreemden, en ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit of ik dat wel leuk vind.

‘De hele wereld is je buurman’

Het is ouderwets om niet verder te kijken dan thuis. Je kunt ieder moment van de dag skypen met iemand aan de andere kant van de planeet, maakt dat niet de hele wereld je buurman? Misschien vinden wij verandering niet zo fijn, maar op straat slapen is ook niet echt relaxed. Kijk wat verder dan je eigen boterham en kijk daarna naar een oplossing. Ik denk namelijk dat de meeste vluchtelingen stiekem ook gewoon het liefst naar huis willen.

Bram van der Heijde is derdejaarsstudent Technische Bedrijfskunde in Tilburg.