Recensie: atleet Jesse Owens verdient betere film dan Race

Geen enkele sporter ter wereld heeft Adolf Hitler en zijn rassentheorie zo te kijk gezet als de Afro-Amerikaanse atleet Jesse Owens die tijdens de Olympische Spelen in Berlijn in 1936 viermaal goud won. Dat verhaal is nu verfilmd in Race.

Regisseur Stephen Hopkins wil veel vertellen in de 135 minuten durende film. Hoewel het leven van Owens (gespeeld door Stephan James) centraal staat en op zich al genoeg is voor een speelfilm, maakt de regisseur ook uitstapjes naar de discussie van Amerikaanse sportbonden over het wel of niet deelnemen aan de spelen van ’36, de omkoping van enkele Amerikaanse bobo’s door de nazi’s en het conflict tussen documentairemaakster Leni Riefenstahl (gespeeld door Carice van Houten) en minister van propaganda Goebbels.

Rassenongelijkheid
Gooi daar nog een scheut rassenongelijkheid in zowel de VS als Duitsland tegenaan en je hebt een film die veel aanstipt maar weinig verdiept. En dat is jammer want alleen al de strijd van Owens om van een arme, gediscrimineerde Amerikaan uit te groeien tot een van de grootste atleten in de geschiedenis is genoeg stof voor een film.

Wat wel erg goed werkt in de film is de hypocrisie van blanke Amerikanen destijds. Ze veroordeelden de nazi’s om hun rassendiscriminatie terwijl ze zelf Afro-Amerikanen ook als tweederangs burgers behandelden. Tekenend daarvoor is de scène waarin Jesse Owens niet door de hoofdingang van een hotel naar binnen mag om een feest bij te wonen ter ere van zijn sportprestaties. De atleet met vier gouden medailles moet gebruik maken van de personeelsingang.

Race is een onderhoudende film, maar niet de biopic die een man als Jesse Owens verdiend heeft. De film is vanaf vandaag overal te zien in de bioscoop.