Een dode favoriet voor de eindzege, schimmige praktijken rondom doping en geruchten over matchfixing. De Laatste Tour, het debuut van Avansdocent Inge Duine, is spannender dan menig bergetappe.
Er zijn maar weinig sporten waar eind jaren 90 zo’n sfeer van geheimzinnigheid omheen hing als het wielrennen. Maffiatermen als omerta zijn gebruikt om het collectieve stilzwijgen rondom massaal dopinggebruik intern te houden. Het is die periode waarop Duine succesvol teruggrijpt in haar thriller.
Sporen van doping
Wanneer topfavoriet John Ryder vlak voor de start van de Tour de France van 1997 dood wordt aangetroffen in zijn hotelkamer, staat de Tour op zijn kop. Autopsie wijst uit dat Ryder overleed aan een hartstilstand en dat hij sporen van doping had in zijn bloed. Vanwege de impact die de dood van Ryder heeft, komt er een uitgebreid onderzoek en de nukkige rechercheur Pierre Thilliez ziet zich, zeer tegen zijn zin, genoodzaakt met het peloton mee te reizen om de zaak op te lossen. De ambitieuze Amerikaanse journaliste Patricia Wale ziet Ryders dood als hét verhaal van de Tour en samen met haar Britse collega Stephen Dunham gaat ze op onderzoek uit. Ondertussen probeert Maarten Bergerink, Ryders meesterknecht, gewoon mee te koersen in het peloton.
Weinig aandacht voor de nummer 100
Duine volgt de weg die de Tour van 1997 echt aflegde en maakt in haar boek dankbaar gebruik van elementen uit de etappes van toen. Dat koppelt ze aan drie fictieve hoofdpersonen die allen op een andere manier de tour beleven. Daardoor is het boek ook voor mensen die normaliter in slaap vallen bij een etappe van zes uur en die zich afvragen waarom iemand in hemelsnaam drie weken lang door Frankrijk wil fietsen, toch goed te volgen. Nadeel is wel dat de personages niet allemaal even goed uit de verf komen. Wat dat betreft is het zoals bij de echte Tour: er is volop aandacht voor de nummer 1 en weinig voor de nummer 100.
Voor wielergekken die van lezen houden, is De Laatste Tour verplichte kost, maar ook liefhebbers van een spannend boek komen met dit debuut van Inge Duine genoeg aan hun trekken.
Punt. Of had jij nog wat?