Misschien moet ik eens wat aan mijn verwachtingspatroon gaan doen. Zo geloofde ik heilig dat de vakantie oneindig lang zou zijn, waardoor ik meer dan genoeg tijd had om: een boek te schrijven, een schilderij te maken, elke week twee blogs te plaatsen en tussendoor eventjes naar Breda te verhuizen. Je voelt het misschien al aankomen, daar is dus niets van terecht gekomen.
Nou ja, ik ben wel naar Breda verhuisd. Alleen ging dat niet ‘eventjes’, maar met heel wat geklus en op-en-neer gereis. Over dat boek, het schilderij en die blogs; geen idee wát ik met mijn tijd heb gedaan, maar dat in ieder geval niet. It’s a kind of magic.
‘Na een dag hard werken kom ik uitgehongerd thuis, val ik een blik soep aan en plof ik op de bank’
Nu denk je misschien dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot, maar deze blonde ezel doet dat lekker wel. Want mijn verwachtingen voor mijn leven in Breda waren wederom ietsje te positief. Zo dacht ik dat ik naast 40 uur per week stage lopen gemakkelijk: vijf keer in de week kon sporten, elke avond een culinaire maaltijd op mijn eenpersoonstafel kon toveren, dagelijks vrienden over de vloer kon hebben om een drankje mee te doen en alsnog elke week twee blogs kon plaatsen. Mooie plannen hè! Maar helaas, na mijn eerste week stage kom ik er al achter dat ze niet heel realistisch zijn. Wat er wel gebeurt: na een dag hard werken kom ik uitgehongerd thuis, val ik een blik soep aan, plof ik op de bank, pers ik er met geluk nog een workout uit en slaap ik braaf om 23 uur.
Omdat ik iets te positief ingesteld ben en graag geloof in mijn eigen waanideeën, praat ik mezelf aan dat deze eerste week een uitzondering was en ik gewoon even moet wennen. Vooruit, ik geef mezelf een maand. En dan komen die culinaire maaltijden en blogs vanzelf. Toch?
Evi Kuunders is derdejaarsstudent Communicatie in Breda.
Punt. Of had jij nog wat?