Awkward steun ik met mijn ellebogen op mijn knieën. Ik voel de sociale druk. Zou ze door hebben wat ik aan het doen ben? Ja, natuurlijk heeft ze dat door. Niemand doet zo lang over “nummer 1”. Het enige wat tussen haar avondeten en mijn uitwerpselen – die ik echt niet lang meer binnen kan houden – in staat, is de badkamerdeur. Die eigenlijk niet eens een deur te noemen is. Ik zou het eerder omschrijven als een schuifplank, zonder handvaten, met spleten aan de boven- en onderkant. Een heel dunne, geluid- én geurdoorlatende schuifplank om precies te zijn.
Dan opeens hoor ik geen bestek meer rinkelen. Zou ze even naar haar kamer zijn? Ik hoor de trap kraken, dat is het teken! Er is niemand in de keuken! Snel creëer ik een kunstwerk in de wc. Zo, dat lucht op! Vliegensvlug probeer ik alles schoon te vegen. Echt, ik zou het wereldrecord billenvegen kunnen verbreken hiermee.
“Echt, ik zou het wereldrecord billenvegen kunnen verbreken”
Precies op het moment dat ik de wc doortrek hoor ik dat mijn huisgenoot terug de keuken in loopt. Ik was mijn handen in het ieniemienie wasbakje en spray nog wat luchtverfrisser. Ik probeer een nonchalant gezicht te trekken als ik de plank opzij schuif. “Smakelijk!”, lach ik ongemakkelijk wanneer ik langs haar loop.
Ik woon nu twee maanden op kamers in Breda en voel me helemaal thuis. Mijn kamer is knus, de huisgenoten zijn gezellig en de stage bevalt me goed. Het enige wat nooit zal wennen is de wc die eigenlijk gewoon in de keuken staat. Maar ach, het studentenleven gaat niet altijd over rozen(geurtjes in de wc).
Evi Kuunders is derdejaarsstudent Communicatie in Breda
Punt. Of had jij nog wat?