Steeds meer studenten lijken te kampen met een depressie of burn-out. Maar daar wordt niet altijd even gemakkelijk over gepraat. Deze Bossche student vertelt haar verhaal. Over wat een burn-out met haar deed en hoe ze er weer bovenop kwam.
“Ik ben zwaar perfectionistisch en daar heb ik een hoge prijs voor betaald. Nu zo’n bijna één jaar verder zie ik eindelijk weer wat licht aan het einde van de tunnel en ben ik bereid om er open over te praten. Dit omdat het anno nu nog steeds niet ‘normaal’ is om hier open over te praten. Zowel met mensen die we niet zo goed kennen zoals docenten maar ook met familie en vrienden blijft het een lastig onderwerp. Maar anderen die even in een dip zitten, moeten de lasten niet alleen te dragen en daarom deel ik mijn verhaal.”
“De afgelopen jaren was het voor mij erg zoeken: waar voel ik me thuis en waar wil ik heen? Wat wil ik worden? Wat zijn mijn dromen? Mijn middelbare school was een zware tijd en met veel moeite heb ik de havo in vijf jaar afgerond. Ik begon met een studie aan het hbo waar ik al snel mee stopte omdat ik me niet op mijn plek voelde. Het was beter een stapje terug te doen en ik ging naar het mbo. Eenmaal afgerond, koos ik er toch weer voor om naar het hbo te gaan. Dankzij therapie leek ik weer op het goede pad te zijn en mijn weg te hebben gevonden. Ik dacht zelf ook: als ik alles leuk en goed meedoe, komt het allemaal vanzelf. En ja, het ging me allemaal fantastisch af. Ik haalde mijn propedeuse in één jaar.
‘Ik dacht zelf ook: als ik alles leuk en goed meedoe, komt het allemaal vanzelf’
Ging op kamers wonen en genoot met volle teugen van het studentenleven. Ging naar festivals, kocht spullen die ik leuk vond, sprak vaak af met veel vrienden en vriendinnen die ik had en ging backpacken in Azië. Maar toen ik terug was en een goed gesprek had met een vriend, begon ik weer te twijfelen. Is dit het dan? Ik voelde me niet echt gelukkig. Ik schrok ervan en besprak het met vriendinnen. Sommigen konden het begrijpen, een ander snapte er niets van en zei dat ze vaak had gedacht dat ze met me wilde ruilen.”
“Ik had alles: studie, familie, vrienden, leuke bijbaan, een eigen plekje, feestjes en over mijn uiterlijk was ook niet echt te klagen. Die ene vriendin had gelijk dacht ik en probeerde weer mijn best te doen. Ik startte met mijn stage. Ik had een onwijs moeilijke opdracht en was erg vaak alleen. Iets waar ik slecht tegen kan. Ik zag door de bomen het bos niet meer en besloot maar te wachten tot het eerste inlevermoment. Mijn begeleider kende mij redelijk goed omdat ik het leuk vond af en toe met docenten een praatje te maken. Hij was verbaasd over de kwaliteit van mijn onderzoek. Hij bood aan om er samen naar te kijken. We schreven het onderzoeksplan opnieuw en ik zette alles op alles om het te halen.
‘Ik was zo moe dat ik het gevoel had dat ik hun niets te bieden had’
Ondertussen werd ik alleen maar ongelukkiger. Ik was moe maar ik zou falen als ik weer ging zeuren dat het niet goed met me ging of wanneer ik mijn stage niet zou halen. Ik was erg prikkelbaar en kon niet veel hebben, sloot me regelmatig op in mijn studentenkamer waardoor mijn huisgenoten zich veel zorgen maakten. Ik had nergens zin in. Ik ging niet meer graag op pad, wilde geen leuke dingen doen. Wilde niet meer sporten en eten. Ik had weinig of geen contact met vrienden, ik was zo moe dat ik het gevoel had dat ik hun niets te bieden had.”
“Toen ik me realiseerde dat mijn stageopdracht de echte boosdoener was, leek het mij slim een afspraak te maken met mijn studentendecaan. Zij heeft me echt een spiegel voorgehouden. Als ik hulp nodig had bij de voortgang van mijn stage of mijn persoonlijke situatie kon ik bij haar terecht. Mijn stagebegeleider gaf aan dat hij dat het moeilijk vond om een oordeel te geven over mijn onderzoek. Hij wist dat er ergens iets niet goed ging, maar zolang hij van niets wist, kon hij me niet helpen en zou ik het misschien niet halen. Daarna vertelde ik op eigen initiatief dat ik me erg somber voelde. Hij schrok ervan, hij had niet verwacht dat ik zo slecht in mijn vel zat. Hij wilde meedenken over een oplossing. Ik ging opnieuw naar de studentendecaan en zij zei eerlijk dat het beter was om een break te nemen. Ik vond het zo onwijs moeilijk om deze beslissing te maken maar toch heb ik het gedaan. Ik zou wel nog mijn stage afronden. Die heb ik met succes gelukkig nog behaald. Er viel een last van mijn schouders toen ik eindelijk even niets meer moest.”
“Veel jongeren gaan met de stroming mee. Maar voor sommigen is het niet altijd zo vanzelfsprekend, veel jongeren weten niet wat ze willen, wat hun dromen zijn. We hebben ook gewoon té veel keuze! En we worden continue beïnvloed door de maatschappij. Alles op tv en social media is tegenwoordig perfect. Misschien zijn we allemaal het realistische beeld van de wereld kwijt.
‘Misschien zijn we allemaal het realistische beeld van de wereld kwijt’
Veel mensen weten we ook niet hoe ze moeten reageren als ik vertel dat het eigenlijk even niet zo goed gaat. Er wordt veel van je verwacht maar kunnen we dit ook allemaal waarmaken in de mate waarin het van ons wordt gevraagd? Gelukkig zijn we allemaal anders maar moeten we dit ook accepteren van elkaar. Ook als het juist even niet zo goed gaat.”
“Als ik terug kijk, ben ik mezelf compleet verloren. Daar kan ik nog steeds angstig om zijn. Als ik kon, zou ik dingen anders gedaan hebben. Zo ben ik bijvoorbeeld niet altijd goed omgegaan met mijn vriendschappen en heb ik mensen buitengesloten. Maar ik ben trots op mezelf dat ik toch altijd eigen keuzes heb gemaakt. Er altijd heb gestaan. Ten aanzien van school en carrière moeten we realistisch blijven: we komen onszelf allemaal een keer tegen. Avans heeft mij onwijs goed geholpen in deze moeilijke periode. Vooral het meedenken over een manier hoe ik het zelf graag zou willen, kan ik erg waarderen.”
*Om privacyredenen hebben we de naam en studie achter wege gelaten. Deze gegevens zijn bekend bij de redactie.
Punt. Of had jij nog wat?