Het tweede boek van Inge Duine,docent bij de opleiding Communicatie in Breda, komt deze week uit. Op glad ijs is een thriller die zich afspeelt op de Olympische Winterspelen van 2002.
Was het lastiger of makkelijker om een tweede boek te schrijven?
“Ik vond het makkelijker, omdat ik beter wist waar ik allemaal rekening mee moest houden. Ik wist natuurlijk dat het al een keer eerder gelukt was om een boek af te maken. Ik ben gestructureerder te werk gegaan. Ik heb bijvoorbeeld beter nagedacht over de personages, hun functie voor het verhaal en met welke conflicten ze te maken krijgen. Dat heb ik de vorige keer al schrijvende gedaan, waardoor ik soms hele stukken moest omgooien. Ook heb ik nu van tevoren nagedacht over wat er in welk hoofdstuk moest gebeuren. Daardoor was het schrijfproces veel efficiënter en daardoor heb ik voor mijn gevoel ook minder vaak met mijn handen in het haar gezeten. Bij mijn vorige boek was ik soms wel een paar weken met een scene bezig die ik er dan uiteindelijk toch heb uitgegooid, omdat ik niet echt had nagedacht over welke kant het verhaal op moest.”
Hoe ga je als schrijver te werk? Plan je bijvoorbeeld vaste uren in en hoe combineer je dat met je werk als docent?
“Een manuscript is ongeveer 80.000 woorden. Ik wist wanneer mijn ultieme deadline voor de eerste versie was, dus ik heb een planning gemaakt met dagen waarop ik ging schrijven, voornamelijk weekenden en vakanties, en hoeveel woorden ik dan ongeveer op zo’n dag moest schrijven. Ik geloof dat het 1200 woorden per dag waren. Daardoor blijf je in de ‘schrijfflow’. Het helpt daarnaast ook om eerst alle ‘Avansdingen’ af te maken, waardoor je ‘vrij’ in je hoofd kunt gaan schrijven. Dan kun je heerlijk ontspannen in die andere wereld van je verhaal! Omdat ik korte deadlines per dag had gesteld, was het behapbaar en stopte ik als ik die deadline gehaald had.”
‘Ik vroeg me af hoe dat toen ging: waren er extra controles, was er geen angst voor aanslagen, en hoe berichtten de media toen over de veiligheid van het evenement?’
Opnieuw combineer je een sportevenement met een thriller. Was dit ook het eerste idee voor je tweede boek?
“Dit was meteen al het idee: iets met schaatsen, de Olympische Spelen en aanslagen. Dan kom je al snel uit bij de Olympische Spelen van Salt Lake City in 2002. Vijf maanden na de aanslagen van 9/11 werden de Olympische Spelen, het grootste sportevenement ter wereld, op Amerikaanse bodem gehouden. Ik vroeg me af hoe dat toen ging: waren er extra controles, was er geen angst voor aanslagen, en hoe berichtten de media toen over de veiligheid van het evenement?
Terwijl ik me daar in verdiepte, ontdekte ik dat er van tevoren al veel gedoe was geweest over die Olympische Spelen, omdat er IOC-leden moesten opstappen vanwege een omkoopschandaal. Toen ik dat ontdekte wist ik zeker: dit wordt het onderwerp!”
Je schaatst zelf. Hoeveel van die kennis heb je gebruikt voor dit boek?
“Ik schaats twee keer in de week op recreatief niveau. Ik denk dat de kennis van het schaatsen in het boek vooral voortkomt uit mijn favoriete bezigheid in de winter: na een training op de bank hangen en schaatsen kijken. En ik ben naar de Olympische spelen van Vancouver (2010) geweest!”
Het verhaal speelt zich af tijdens de Winterspelen van 2002. Heb je veel research gedaan om de sfeer destijds te treffen?
“Ik heb vooral gekeken naar beelden van toen: de openingsceremonie, wedstrijden en ook naar de beelden van de aanslagen van 9/11. Natuurlijk heb ik ook krantenartikelen gelezen over hoe er toen met de aanslagendreiging werd omgegaan. Gelukkig was er best veel beeldmateriaal van 2002 beschikbaar op YouTube.”
Heb je al plannen voor een derde roman?
“Nog niet, maar wie weet!”
Op glad ijs is vanaf 16 januari te koop. Hier kun je alvast het eerste hoofdstuk lezen.
Punt. Of had jij nog wat?