In Afrika worden mensen met albinisme verstoten door familie, opgejaagd en zelfs vermoord. Door een heersend bijgeloof, denken veel Afrikanen dat de lichaamsdelen van albino’s een helende werking hebben. AKV|St.Joost student Almicheal Fraay is bezig met een documentaire over kinderen met albinisme die gedwongen in een noodopvangcentrum verblijven in Tanzania.
Met hun lijkbleke huid, witte haren en ‘vreemde’ ogen vormen albino’s in Afrika een opvallend contrast met hun landgenoten. Door eeuwenoude bijgeloven, denken veel Afrikanen dat lichaamsdelen van mensen met albinisme een helende werking hebben en geluk brengen. Dat wordt levend gehouden door medicijnmannen die vaak veel invloed hebben. Van hun botten worden geluksamuletten gemaakt.
Witte huidskleur een vloek
“Afrikanen met albinisme zijn vluchtelingen in hun eigen land. Zij worden geboren met een 0-3 achterstand, dat is niet eerlijk. Begrijp mij niet verkeerd: ik weet dat het leven niet eerlijk is, maar dat betekent niet dat je het hoeft te accepteren. Waarom wordt het opjagen van albino’s nog steeds toegelaten in de 21ste eeuw?” vroeg Almicheal zich af. “Ik heb een donkere huidskleur en ben opgegroeid in een Westerse samenleving. Ik weet hoe het is om veroordeeld te worden op basis van huidskleur. Ik vind het intrigerend om af te reizen naar een land waar juist een witte huidskleur een probleem is.”
‘Afrikanen met albinisme zijn vluchtelingen in hun eigen land’
Twee kanten bedreigd
Als deze kinderen en volwassenen met albinisme niet vermoord worden, worden ze opgejaagd of vaak verstoten door hun familie. Tegelijkertijd is de brandende Afrikaanse zon verwoestend voor hun pigmentloze huid. Zo worden ze van twee kanten continu bedreigd.
Sommige kinderen met albinisme hebben ‘geluk’ en kunnen terecht in een opvang met omheiningen met prikkeldraad, 24 uur per dag in de gaten gehouden door bewakers. Hier zijn zij afhankelijk van de zorg van een paar hulpverleners maar de middelen zijn schaars. Om te voorkomen dat hun hoofden verbranden en ze brandblaren oplopen, dragen ze hoeden. “Ze kunnen niet te lang buiten spelen, er is bijna geen geld voor bescherming. In de felle zon kunnen ze ernstige verbrandingen oplopen, wat kan leiden tot huidkanker”, zag almicheal. Sommige kinderen hebben huidkanker en anderen hebben ernstige oogschade die kan leiden tot blindheid.
‘Door gebrek aan middelen krijgen ze maar één keer per dag te eten’
Voor de documentaire Tribe of Ghosts volgt hij een groep jonge kinderen in een opvang. “Ik zie ze niet als kinderen met albinisme, ik zie ze als kinderen die door andere mensen in een situatie zijn gezet waar zij zelf niet voor gekozen hebben”, vertelt de student over zijn motivatie om de documentaire te maken.
Gebrek aan middelen
Elke dag begint hetzelfde voor de kinderen. Terwijl de zon langzaam opkomt, staan ze op, douchen ze zich, kleden zich aan en gaan ze naar buiten om te spelen. Op het warmste moment van de dag krijgen de kinderen les in primitieve lokalen op de compound. In de namiddag dwalen ze wat rond, spelen ze met stokken en irriteren ze elkaar. Het zijn natuurlijk altijd nog gewone kinderen. “Door gebrek aan middelen krijgen ze maar één keer per dag te eten.”
“Het was moeilijk voor mij om mezelf van de filmmaker te scheiden”, vertelt Almicheal over de eerste periode die hij doorbracht in de opvang. In zijn achterhoofd wist hij dat hij daar was met een doel. “Maar het liefst legde ik mijn camera neer en speelde ik met die kinderen.” De tranen die hij op voelde komen, wist hij om te zetten in woede en de motivatie om “zo snel mogelijk terug te komen om deze film te maken.”
Crowdfunding
Almicheal zit momenteel twee weken in Tanzania voor Tribe of Ghosts. De documentaire is onderdeel van zijn afstuderen. Hij wil Tribe of Ghosts ook insturen voor nationale en internationale filmfestivals. Maar nog voordat het zo ver is, hoopt hij door middel van crowdfunding 15.000 euro binnen te halen. Je kunt zijn project steunen via Cinecrowd.
Joke op den Buys
Geweldig