Tot eind januari ben ik stagiaire bij een grote organisatie. Het is de eerste stage die ik loop, my god, wat kwamen er die eerste stageweek veel dingen op me af!
Het begon met de impliciete ‘dresscode’. Die dwaalde de hele zomer, voordat m’n stage begon, al door m’n gedachten. Wat moest ik die eerste stagedag in hemelsnaam aandoen? Het is een zakelijke financiële organisatie, dus ik wilde formele kleding aandoen maar niet té formeel omdat ik student en stagiaire ben. Uiteindelijk koos ik voor het altijd veilige zwart-wit. Die keuze was voor de buitenkant goed, maar vanbinnen voelde ik me er ongemakkelijk bij. De pantalon die ik aanhad kroop steeds naar boven en van die nieuwe schoentjes kreeg ik blaren. Mijn tip: trek op je eerste stagedag dus vooral kleding aan die lekker zit en waar jij jezelf comfortabel in voelt.
Een formele onuitgesproken dresscode geeft je als nieuwe stagiaire niet alleen kledingstress, de collega’s in pak of op naaldhakken voelden sociaal gezien veel afstandelijker voor mij. Ze kwamen hard en serieus op mij over en totaal niet in de mood voor een kennismakingsgesprek. Na negen weken kan ik zeggen: het zijn ook maar mensen. Het was een vooroordeel dat de collega’s in pak of op naaldhakken serieus en hard waren. Sommige collega’s hebben zelfs het tegendeel bewezen!
‘Ze leken totaal niet in de mood voor een kennismakingsgesprek’
Dan het volgende issue in de eerste stageweek: ál die namen. Jeetje, daar beland je dan op een kantoor met honderd collega’s. Super begrijpelijk dat je niet iedereen bij naam hoeft te kennen, maar de helft heb je toch wel nodig gedurende je stage. De eerste dagen van m’n stage was ik vooral tijd kwijt aan handjes schudden en “Ik kom van Avans, ja, ik ben hier tot eind januari”-praatjes.
Tijdens het handen schudden gingen al die namen onbewust m’n ene oor in en het andere oor uit. Ik kon ze écht niet onthouden. Dat leverde ook awkward situaties op bij de koffieautomaat. Wilde ik mezelf aan iemand voorstellen, bleek ik die collega gisteren ook al een handje te hebben geschud… Lekker ongemakkelijk. Na negen weken kan ik zeggen: nee, ik ken nog lang niet alle honderd namen. En dat gaat ook niet meer gebeuren. Maar gelukkig ken ik die van mijn eigen afdeling wel. Dat zijn er toch weer twaalf van de honderd.
Isabel Timmermans is derdejaarsstudent Communicatie in Breda
Punt. Of had jij nog wat?