De uitzichtlozen van Nicolas Mathieu is een roman over tieners die volwassen worden. Over toekomstdromen en vakantieliefdes. Over sociale achterstand en het proberen te ontkomen aan je wortels. Het is vooral een meeslepend boek dat je uit moet lezen.
In De uitzichtlozen volgt de lezer drie Franse jongeren tussen 1992 en 1998: Anthony die zich dood verveelt met zijn neef, bang is voor zijn alcoholistische vader en in de clinch ligt met zijn moeder, die rijkere Stephanie die op school niks uitvoert en Hacine die vooral rondhangt met zijn Frans-Marokkaanse vrienden. De levens van deze drie hoofdpersonen en die van hun familie en vrienden vormen het raamwerk van het boek.
Mathieu heeft met zijn boek de prestigieuze Prix Goncourt gewonnen, waarna De uitzichtlozen een bestseller werd in eigen land. De filmrechten zijn inmiddels ook verkocht en dat is niet meer dan terecht. Mathieu heeft namelijk een hele fijne beschrijvende schrijfstijl. Als lezer kun je de zinderende hitte op de ruggen van de karakters voelen branden en verlang je ook naar die frisse dorstlesser na een dag beulen in een of ander stom magazijn omdat je nu eenmaal een baantje moet hebben.
Naast een coming-of-age roman geeft De uitzichtlozen ook een inkijkje in de armere Franse gezinnen en hoe die in de jaren 90 de aansluiting met de maatschappij steeds meer kwijtraken.
Voorlopig zit je nog wel even thuis, genoeg tijd om je te verplaatsen naar een andere tijd en plaats en dat gaat met De uitzichtlozen zeker lukken.
Punt. Of had jij nog wat?