Sinds een paar maanden is het voor iedereen in het openbaar vervoer verplicht om mondkapjes te dragen. En die zijn er in allerlei soorten en maten. Van kleurrijke wasbare tot eenvoudige wegwerpkapjes, je kunt het zo gek niet bedenken. In deze rubriek laat Punt zien welke mondkapjes studenten van Avans dragen, én het verhaal daarachter.
Als student Grafisch Ruimtelijk Ontwerp is Milou Spieringhs het gewend om zelf producten te maken. Toen het coronavirus om de hoek kwam kijken, daagde ze zichzelf uit om haar eigen mondkapjes te maken.
‘’Dat is gelukt, ik heb er in totaal acht gemaakt, in de meest vrolijke kleuren’’, zegt de derdejaars enthousiast terwijl ze in Breda op de bus staat te wachten. ‘’Dat doe ik van lakens en stof, die ik thuis heb liggen. Het is heel leuk om ze zelf te maken!’’
Best moeilijk was het wel om ze te maken, geeft de creatieve student toe. ‘’Ik dacht dat het makkelijker zou zijn, maar op Youtube staan tutorials die ik kon bekijken. Nu gaat het beter, en doe ik er ongeveer drie kwartier over.’’
Zelf verantwoordelijk voor deze wereld
Het nastreven van een duurzame levensstijl is de reden dat Milou ze zelf maakt. ‘’Er worden zóveel mondkapjes weggegooid, je ziet ze vaak zo op straat liggen. Ik vind dat wij verantwoordelijk zijn voor hoe we als mens met deze wereld omgaan. Het is heel makkelijk om daar niet bij stil te staan en ze weg te gooien, maar als we allemaal zo denken hebben we straks geen wereld meer om te wonen’’, vertelt ze. ‘’Deze kan ik in de was gooien en hergebruiken.’’
Toch zitten haar eigen creaties niet ineens veel comfortabeler dan gewone mondkapjes, zegt ze tot haar eigen teleurstelling. Dragen doet ze het omdat het moet. ‘’Ik vind het heel benauwend, zeker omdat ik ook nog eens een bril draag die beslaat. Als ik net heb gefietst en daarna de bus in stap is het raak”, zegt ze lachend als een boer met kiespijn.
Mensenmens
Hoewel Milou de mondkapjes niet fijn vindt zitten draagt ze ze wel, omdat het moet. En ook aan de andere coronamaatregelen houdt ze zich, hoewel ze dat wel lastig vindt. ‘’Ik ben een mensenmens, ik houd van knuffelen en gezelligheid. Ik heb graag mensen om me heen, dus afstand bewaren vind ik lastig. Ik geef geen handen, maar als ik les heb op Avans en moet samenwerken, kom ik toch dichterbij. Daar wil ik meer rekening mee houden. Als ik klachten heb, blijf ik thuis.’’
Voorlopig is ze nog wel even zoet met haar lakens en stof, al kijkt ze ook naar andere materialen om mee aan de slag te gaan.
‘’Ik heb nog een spijkerbroek liggen, misschien dat ik die nog eens wil vermaken. Al is dat wel wat stugger materiaal, dus dat zal ook een stuk moeilijker zijn.”
Punt. Of had jij nog wat?