Tweedejaarsstudent Social Work Nina Brouwer heeft een dichtbundel uitgebracht over de periode waarin ze kampte met een depressie, eetstoornis en suïcidegedachtes. Met Hoopvol Strijden hoopt ze lotgenoten te helpen. “Ik wil laten zien dat ze niet alleen zijn.”
Het gaat Nina nu ogenschijnlijk makkelijk af, praten over haar verleden. Maar dat was in 2016 wel anders. In dat jaar werd de tweedejaarsstudent gedwongen opgenomen in een kliniek. Ze was depressief, kampte met een eetstoornis en dacht aan suïcide. “Het ging echt heel slecht met me”, vertelt de studente in Den Bosch. “Ik was een gesloten boek, praatte er moeilijk over. Ook met hulpverleners. Ik schaamde mij en dacht dat ik de enige van mijn leeftijd was die zo was.”
Gevoelens en gedachtes opschrijven
Het idee voor het schrijven van een dichtbundel kreeg Nina in de kliniek. Het opschrijven van haar gedachtes en gevoelens bleek een stuk beter te lukken dan erover praten. “Zo kon ik het van me afzetten en mezelf uiten, zonder het gelijk met iedereen delen. Dat vond ik op dat moment heel prettig.”
Zweverig
Dingen die ze meemaakte en waar ze aan dacht verwerkte Nina tot korte en langere gedichten. En dat terwijl ze dat nog nooit eerder had gedaan. “Ik was totaal geen dichter. Gedichten vond ik maar zweverig. Het is echt bizar dat ik daarbij uitkwam”, vertelt ze lachend. “Het kwam gewoon zo. Het rijmen gaf me een goed gevoel.”
Ook nadat de Avansstudent de kliniek verliet, bleef ze schrijven. Niet op vaste momenten, maar wanneer ze door iets in haar omgeving getriggerd werd. Het voorbijrijden van een ambulance, bijvoorbeeld. “Dat deed me dan denken aan iets wat ik had meegemaakt. Die herinnering verwerkte ik vervolgens tot een gedicht”, vertelt Nina, die het in eerste instantie vooral voor zichzelf schreef. “Het hielp als ik het teruglas. Ik kom echt van ver, dacht ik dan. Dat helpt me nu nog steeds.”
Heb jij hulp nodig? Je kunt chatten met een medewerker van 113 of bellen naar 0800-0113 of 113.
Niet alleen
Het idee om haar werk uit te geven, kwam toen Nina verder in haar herstel zat. Ze zag het als een manier om lotgenoten een hart onder de riem te steken. “Ik wilde laten zien dat ze niet alleen zijn. Dat gevoel had ik zelf wel regelmatig. Ik wil me heel graag inzetten om psychische problemen bespreekbaar te maken. Het uitgeven van een boekje leek me een goede eerste stap”, vertelt Nina, die zelf een uitgever enthousiast wist te maken.
Dat leidde uiteindelijk tot het boek Hoopvol Strijden. In de 168-pagina’s tellende bundel beschrijft Nina al rijmend wat ze tijdens en na de opname meemaakte, voelde en dacht. “De slechte dagen, maar ook zeker de goede. Het is een mix”, zegt Nina, die een trots gevoel krijgt wanneer ze langs het boekenschap loopt in de Jumbo-supermarkt waar ze werkt en haar boek ziet liggen.
Rondje fietsen
Op praten over psychische klachten rust volgens Nina nog steeds een taboe. Juist daarom is het boek van groot belang. En Nina betoogt dat psychische klachten serieus genomen moeten worden door de buitenwereld. En niet worden weggewuifd met een ‘Ach, ik voel me ook weleens niet zo fijn, misschien moet je eens een rondje fietsen!’ “Dan zak ik door de grond en voel ik me echt gekleineerd. Zulke opmerkingen zorgen er alleen maar voor dat je er nóg minder snel over praat”, vertelt de Avansstudent. “Het zijn serieuze ziektes.”
Corona
Op dit moment gaat het over het algemeen goed met Nina. Ze studeert en heeft een leuke bijbaan in de supermarkt. “Maar ik heb ook nog moeilijke, sombere momenten. Wel kan ik daar nu goed mee omgaan, het beheerst niet meer mijn hele leven”, zegt ze. “Ik word wel moedeloos van corona. Ik was juist weer bezig met het fysiek afspreken met studiegenoten en andere leeftijdsgenoten. Dat dat nu niet kan, heeft wel impact.”
De bundel is via deze link te kopen. Inmiddels heeft ze er al ruim vijftig verkocht. “Dat kan ik nog steeds amper geloven. Ik heb alleen maar positieve en begripvolle reacties gehad. Ook van klasgenoten en mijn mentor. Ik krijg ook aan de lopende band vriendschapsverzoeken op sociale media en er zijn mensen die zelfs tegen me hebben gezegd dat ze het zelf óók moeilijk hebben gehad”, zegt Nina. Ze heeft niet opeens haar nieuwe roeping gevonden als dichter. “Dichten is leuk en fijn, maar ik ga later de hulpverlening in. Misschien wel als ervaringsdeskundige. Al blijf ik wel dichten!”
Punt. Of had jij nog wat?