De documentaire Seaspiracy staat sinds enkele weken op Netflix. In veel landen is de docu trending. Zo zou hij veel losmaken bij mensen vanwege schokkende onthullingen over de viswereld. Kun je straks nog zonder schuldgevoel een stukje zalm eten?
Het verhaal begint met de 27-jarige Ali Tabrizi, een Britse documentairemaker. Hij vertelt over hoe hij van kleins af aan al gepassioneerd is over de oceaan. Hij verdiept zich in de wereld van visserij en stuit op schokkende praktijken als walvisjagen, slavernij op vissersschepen en illegale vishandel.
Tabrizi reist af naar het Japanse Eiland Tajii om de illegale jacht op walvissen vast te leggen. Het filmen van die praktijken is niet zonder risico’s. Hij wordt bij aankomst namelijk op de voet gevolgd door politie.
De beelden en geluiden gaan door merg en been. Je hoort walvissen gillen en ziet het water veranderen in een groot bloedbad met dode walvissen erin. Een schokkend beeld.
De boosdoener
Tabrizi komt er ook achter dat plastic niet de grootste boosdoener is van de vervuilde oceaan, maar de visnetten van vissers. Zo zegt hij in de docu dat trawlvisserij – waarbij een zakvormig sleepnet over de bodem van de oceaan wordt getrokken – ieder jaar naar schatting 3,9 miljoen hectare aan zeebodem vernietigt. Dat komt neer op zo’n 4316 voetbalvelden per minuut. Op jaarbasis is dat gelijk aan het vernielen van de oppervlakte van een groot land.
Je voelt je voor de gek gehouden door deze onthulling. Niet het plastic maar de visnetten zijn de grootste vervuilers van de oceaan.
Bij Tabrizi rest nu de vraag: waarom zitten milieuorganisaties daar niet bovenop en hoe duurzaam is vis eigenlijk? Hij komt erachter dat organisaties daar geen antwoord op hebben. Op zo’n simpele vraag. Voor hem een reden om de keurmerken op vis nooit meer te vertrouwen.
Avondje sushi
De verschrikkelijke onthullingen zetten je aan het denken. Als dat de prijs is van een avondje sushi eten, is het dat dan wel waard? In mijn ogen niet. Voor de jonge documentairemaker was het duidelijk: geen vis meer eten. Het is de enige manier om de oceaan te redden, door hem niet leeg te eten. Volgens onderzoekers is er nog hoop, mits grote delen van de zee gesloten worden voor commerciële visserij.
Punt. Of had jij nog wat?