Van student naar docent: ‘Presenteren vond ik vreselijk, ik zag mezelf totaal niet voor de klas staan’

Ooit zaten ze als student bij Avans in de schoolbanken. Nu staan ze ‘aan de andere kant’. Een van hen is Eline Jurgens, docent bij Chemie in Breda. Van haar eigen opleiding herinnert ze zich nog de docenten die het verschil maakten. “Misschien heb ik die rol ook wel voor studenten.”

“Presenteren vond ik vreselijk, dus ik zag mezelf totaal niet voor de klas staan”, vertelt Eline, die in 2011 afstudeerde bij de opleiding Chemie. “Ik had je keihard uitgelachen als je tegen me gezegd had dat ik een paar jaar later docent zou zijn.” Ze had het niet gepland, maar rolde uiteindelijk wel het onderwijs in. Ze begon bij Avans als onderzoeker bij het lectoraat Analysetechnieken in de Life Sciences. Toen haar onderzoek klaar was, maar haar contract nog liep, belandde ze tussen de studenten.

“Dat vond ik eigenlijk veel leuker dan onderzoek doen. In het begin begeleidde ik projecten van studenten. Dan heb je geen centrale rol, maar zit je erbij tijdens overleggen. Dat deed ik twee dagen per week. Ik heb het rustig opgebouwd.” Bijna vier jaar is ze nu docent. Wat haar zo aanspreekt in die rol? “Mensen helpen. Hun studietijd vormt ze. Het is een bijzondere levensfase en daar mag ik deel van uitmaken.”

‘Ik mag deel uitmaken van een bijzondere levensfase’

Tijdens haar opleiding had de docent het gevoel dat ze meer wilde leren. “Mijn leergierigheid werd niet bevredigd. Daarom besloot ik na mijn opleiding nog een master te doen. De major Forensisch Laboratorium Onderzoek was vooral een Chemie-opleiding met niet zoveel forensisch onderzoek, wat juist mijn grootste passie was.” Later ontdekte Eline dat ze de hoeveelheid opgedane kennis van de opleiding een beetje had onderschat. “Het zat vooral in mijn hoofd. Toen ik aan het werk ging, ontdekte ik dat ik best veel wist.” De master Forensic Science bleek een goede aanvulling te zijn. “Toen ik daarmee klaar was, wist ik: nu is het goed.”

Verschil maken
Als Eline terugdenkt aan haar eigen studietijd, herinnert ze zich nog de docenten die het verschil maakten. “Die zijn me altijd bijgebleven. Misschien heb ik die rol ook wel voor studenten, op persoonlijk of professioneel vlak.” Een aantal van haar oud-docenten is nu collega. “In het begin was dat best vreemd, omgekeerd ook. We hadden even tijd nodig om te wennen.”

Eline denkt dat ze sommige docenten wel is bijgebleven. “Ik viel wel op als student. Ik had een beetje een grote mond. Bij de major-coördinator heb ik regelmatig aan zijn bureau gestaan. Hij was ook degene die me heeft aangenomen bij het lectoraat. Daar konden we toen wel om lachen.” Die major, Forensisch Laboratorium Onderzoek, was toen net gestart. “Wij waren de eerste lichting, voelden ons proefkonijn. Ik heb regelmatig mijn mening gegeven. Er ging ook weleens wat fout.”

Indruk
Een andere reden waarom ze denkt dat veel docenten zich haar nog herinneren, is het overlijden van haar vader toen ze in het derde jaar zat. “Dat gebeurt niet zo veel studenten. Het heeft indruk gemaakt bij de docenten. Ik weet nog dat ze me een kaart hebben gestuurd.” Ze vindt het belangrijk dat studenten goed ondersteund worden door docenten. “Studenten moeten naar ons toe kunnen komen met hun verhalen. We geven ze vertrouwen, staan ze bij.”

Lees ook: Van student naar docent: ‘Mijn doel was terugkeren naar de opleiding waar ik zelf had gezeten’

“Ik streef naar openheid over mentale problemen en wil studenten leren dat het belangrijk is om over te praten. Ze horen bij het leven.” Ze erkent dat het makkelijker is om er face to face over te praten, na afloop van een les bijvoorbeeld, maar merkt dat de studenten van wie ze coach is haar ook in deze tijd van online lessen weten te vinden. “En laatst kreeg ik een mail van een student die ik nog nooit in het echt had gezien waarin ze vertelde dat het niet lekker ging.”

Elkaar leren kennen
Eline benadrukt dat het binnen de academie een belangrijk onderwerp is. “Met de collega’s bespreken we elke week hoe het met de eerstejaars gaat.” Tijdens de lessen die wel op locatie plaatsvinden maakt ze bewust tijd voor gesprekjes. “Ik vind het belangrijker dat we kletsen en elkaar leren kennen in plaats van heel gefocust zijn op de les. Ik denk dat ik toegankelijk ben. Studenten weten dat ik ‘die gezellige Brabander’ ben.”