Rutger van Hulst beleefde vorig jaar met zijn zusje een grote nachtmerrie, toen hun ouders overleden door giftige accudampen op een boot in het Friese Bolsjeward. De laatstejaarsstudent van St. Joost School of Art & Design besloot zijn verdriet om te zetten in motivatie en maakt er nu een fictieve afstudeerfilm over, Mijn ouders wonen op Jupiter.
Wanneer Punt met Rutger spreekt, is het op een week na precies een jaar geleden dat zijn ouders het leven lieten tijdens een ongeval op hun vakantie. Rutger en zijn zusje waren op dat moment niet mee, maar thuis. ‘’Het gaat nu gelukkig goed met me. Dat mijn ouders niet thuis op de bank zitten als ik er ben, dat weet ik nu wel. Emotioneel is het alleen nog niet helemaal ingezakt’’, vertelt de laatstejaarsstudent openhartig. ‘’Daarom denk ik dat ik deze film kan maken. Ik houd me nog staande.’’
Comfortabele afstand
Dat de student Film, Photography & The Digital een film over zijn overleden ouders maakte, komt niet helemaal uit de lucht vallen. Zijn vader fungeerde eerder al in een film van Rutger, toen hij besmet raakte met corona en daar bijna aan onderdoor ging. ‘’Toen ik die film na het overlijden van mijn ouders terugkeek, was ik enorm blij dat ik die had gemaakt. Ik had een hoop bewegend beeldmateriaal van mijn ouders’’, vertelt Avansstudent, die daaraan dacht toen hij stage liep bij een contentbedrijf. De filmmaker in hem wist dat het sterven van zijn ouders een goed onderwerp zou zijn voor een film, maar besloot wel voor een fictieve film te gaan. ‘’Daarin kon ik mijn verhaal op een comfortabele afstand maken, zodat ik het niet zélf hoefde te vertellen zonder telkens in tranen uit te barsten.’’
Emoties
In de film Mijn ouders wonen op Jupiter volgt de kijker de twintigjarige Ruben en zestienjarige Floor, broer en zus. Wanneer hun ouders op vakantie gaan dansen thuis de muizen op tafel, tot de politie op een avond voor de deur staat en aan de twee vertelt dat hun ouders zijn overleden. Vanaf dat punt is te zien hoe hun week na het verschrikkelijke nieuws verloopt. ‘’Zo zie je hoe de familie reageert op het nieuws, de emoties, het moment dat er kleding moet worden uitgezocht voor de uitvaart en natuurlijk de uitvaart zelf’’, aldus Rutger. ‘’We focussen ook op de band tussen de broer en zus. Bij de een komt het besef dat de ouders overleden zijn vrij snel, bij de ander niet. Daardoor leven ze een beetje langs elkaar heen, terwijl ze constant samen zijn.’’
‘’De film lijkt op mijn verhaal, maar het is geen spiegel. De scènes zijn echt gebeurd, maar de precieze inhoud is fictief. Daardoor is het geen ‘wat erg voor mij-film’, maar een film waar je ziet hoe een broer en zus omgaan met het verlies van hun ouders.’’
‘De scènes zijn echt gebeurd, maar de precieze inhoud is fictief. Daardoor is het geen ‘wat erg voor mij-film’, maar een film waar je ziet hoe een broer en zus omgaan met het verlies van hun ouders’
Sterren
De titel van de productie, die maximaal veertig minuten duurt, heet zo omdat Rutger en zijn zusje vanuit de tuin van hun ouderlijk huis altijd de sterren konden zien. ‘’Toen ik dat na het overlijden van mijn ouders een keer deed, zei ik uit het niets ‘onze ouders zijn op wereldreis. Pap en mam kunnen misschien even niet appen, maar ze zijn ergens. En misschien zijn ze nu wel op Jupiter’’’, vertelt Rutger.
Brok in keel
Het filmen van de afstudeerfilm was soms heftig. Voor Rutger, maar ook voor de acteurs en zijn zusje en een bevriend stel van zijn ouders, die regelmatig naar de set kwamen om te kijken hoe het filmen eraan toeging. Dat was zeker het geval toen ze de uitvaartscène filmden. ‘’Dat deden we op dezelfde locatie als waar de uitvaart van mijn ouders was, met bloemen in dezelfde kleur. Er stonden ook weer twee kisten in de ruimte. Toen hadden we een brok in onze keel, dat kwam echt binnen.’’
Rutger: ‘’Tijdens het filmen was ik de regisseur, niet de jongen over wie de film ging. Al was ik er natuurlijk ook mee bezig. Tijdens het repeteren waren er wel veel momenten dat we met elkaar praatten over onze persoonlijke ervaringen. Dat hielp de acteurs, die een fantastische prestatie leveren ook echt. Ze voerden gesprekken met mijn zusje en het bevriende stel die in de film terugkomen. Dat werpt zijn vruchten nu af.’’
Taboe doorbreken
Met de film hoopt Rutger het taboe op praten over de dood te doorbreken. Toen zijn ouders nog leefden was het bij hen geen onderwerp dat ze schuwden. Daardoor wisten Rutger en zijn zusje redelijk wat de wensen van hun ouders waren bij de uitvaart. ‘’Maar veel mensen praten er pas over als het te laat is. Dat moet je eerder doen, zodat je van elkaar weet wat je moet doen als het ooit gebeurt’’, aldus Rutger, die de film ook als stukje rouwverwerking ziet en de film wil inleveren op filmfestivals. Ook ontving hij al berichten van docenten op scholen, die de film graag zouden willen laten zien aan hun leerlingen met een gesprek met Rutger na afloop. ‘’Dat is mooi. Ik wil graag de boodschap verspreiden en de dood bespreekbaar maken.’’
Rutger geeft aan dat de film overigens niet alleen maar heel zwaar is, ondanks het serieuze onderwerp. ”Er zit ook luchtigheid in, het is niet alleen janken. Je volgt een 20- en 16-jarige broer en zus. Als die twee elkaar snappen, is de film ook lief en aandoenlijk. Het moet ook dragelijk zijn, dat vind ik belangrijk.”
Mijn ouders wonen op Jupiter is te zien tijdens de afstudeershow van alle kunststudenten. Wanneer die is, is nog niet bekend.
Punt. Of had jij nog wat?