Sinds drie jaar is Fer Finders docent bij de opleiding Business IT & Management in Breda. Maar hij is niet de enige Finders die bij Avans rondloopt. Zijn drie zoons, Jelle, Hidde en Siebe studeren er ook. “We zien elkaar bijna nooit op school.”
Toen Fer drie jaar geleden net begonnen was bij Avans, zat Siebe, nu derdejaars Communicatie, in zijn eerste jaar. “Als hij me zag, dook hij weg”, vertelt de docent. “Dan zocht ik hem expres op. Hij was toen net achttien, dus dat is nu wel veranderd. Maar we zien elkaar niet vaker dan één keer per maand bij Avans.”
Inmiddels zien de zoons vooral de praktische voordelen van een vader bij dezelfde hogeschool: een keer meerijden uit Tilburg, een gratis kop koffie of z’n medewerkerspas lenen. “Als we hulp nodig hebben, hoeven we alleen maar even langs te lopen”, zegt Siebe.
Niet over gepraat
Zijn ze op zondag een keer allemaal thuis, dan wordt er bijna nooit over Avans gepraat. De opleidingen zijn te verschillend. De vakken die Jelle, tweedejaars Fysiotherapie, heeft zijn duidelijk omschreven. Elk blok wordt afgesloten met tentamens. Hidde heeft geen vakken maar modules en ook geen tentamens. “Dat is soms lastig uitleggen”, zegt Hidde. “Toen ik twijfelde over mijn studie, kon ik het er niet goed met Jelle over hebben.”
De meeste herkenning vindt Fer bij Siebe. “Hij volgt vakken die ik ook geef, in vaardigheden zoals kritisch denken. Daar hebben we het soms over. Ik heb ook contact gezocht met docenten van zijn opleiding die dezelfde vakken geven. Daar zie ik wel overeenkomsten.”
Niks doen
De zoons laten duidelijk merken hoe ze over het werk van hun vader denken: “Ze vinden dat ik niks doe”, lacht Fer. Van werkdruk heeft hij in ieder geval geen last. “Ik vind mijn werk leuk, ik krijg er energie van.” Drie jaar geleden maakte de docent de overstap van het bedrijfsleven naar Avans. Dat zorgde voor meer begrip, menen zijn zoons.
“Soms kan ik bij projecten echt niet vooruit werken”, vertelt Hidde, tweedejaars Communication and Multimedia Design in Breda. “En dan heb ik de laatste weken van het project stress. ‘Had je niet eerder kunnen beginnen?’, vroeg Fer dan.” Dat herkent Siebe, derdejaars Communicatie, ook. “Het eerste jaar van mijn opleiding woonde ik nog thuis en kreeg ik hetzelfde te horen als ik een onvoldoende haalde. Maar nu begint hij zelf ook te laat met het maken van een toets.”
“Ik verbaasde me over de opdrachten die ze moesten maken en waar ze in hun opleiding tegenaan liepen”, zegt Fer. Dat veranderde toen hij zelf docent werd. “Nu kijkt hij vanuit een ‘docentenperspectief’, hiervoor was het altijd onze schuld”, zegt Hidde.
Betrokken
“Maar ik ben wel altijd betrokken geweest”, zegt Fer. “Ongevraagd advies”, noemt Hidde het. “Je wilde ons altijd helpen”, zegt Jelle. “Je wil dat we slagen en dingen bereiken. Maar ik woon niet meer thuis, daarom merk ik daar niet zoveel meer van.”
“Ik kijk met ze mee als ze vragen hebben, bijvoorbeeld over verslaglegging. Of ik kijk of een opdracht taaltechnisch klopt. Ook speel ik weleens ‘patiënt’ voor Jelle.” Tijdens de coronapandemie waren de oefenlokalen dicht en kon Jelle niet oefenen met medestudenten.
“Ik heb ook weleens een docent van Siebe aangesproken bij het koffieapparaat, omdat ik het niet terecht vond hoe ze hem beoordeeld had”, vertelt Fer. “Op dat moment sta ik daar echt als vader, niet als collega-docent.”
Avans Live
Op school zien de Finders-mannen elkaar zelden, maar laatst waren ze alle vier bij Avans Live en zochten ze elkaar daar ook even op. “Toen ik aankwam was mijn vader er al”, vertelt Siebe. “Ik heb het ook het langst volgehouden”, lacht Fer. Voor de broers is het vooral handig dat Hidde in Breda op kamers woont. Na een feestje of stapavond kunnen ze daar altijd slapen. Zelf wonen ze in Tilburg op kamers, maar Hidde slaapt liever thuis dan bij zijn broers. “Het studentenhuis waar Siebe woont is echt vies.”
Punt. Of had jij nog wat?