Medewerker en oud-docent van Avans Inge Duine deelt met ons haar ideeën en gedachtes, haar kennis en belevenissen die ze heeft binnen de onderwijsinstelling. Vandaag geeft ze een kijkje in haar volwassen leven.
Was ik nog maar een student, dacht ik de afgelopen jaren vaak. Dan kon ik gewoon even pauze nemen. Een tussenjaar. Even wat tijd voor mezelf. Hard nodig, vond ik zelf na alle life events in mijn leven: een doodzieke moeder, een baby, corona.
Zo’n life event is als een aardbeving: de grond onder je voeten beeft en schudt, het zet je wereld helemaal op z’n kop. Dat treft niet alleen docenten – ook studenten maken de schokken van het leven mee. Als docent zag ik ze vaak genoeg: studenten die worstelden met gescheiden ouders, een verbroken relatie, een overlijden of suïcide in de familie.
‘Ik stortte in een ravijn, veroorzaakt door de aardschok na het overlijden van mijn moeder’
Als de grond blijft schudden, neem je dan de ruimte om op de rem te trappen, een andere, rustigere weg in te slaan? Even geen les volgen. Misschien zelfs je studie op pauze zetten. Goed voor jezelf zorgen, zodat de grond onder je voeten weer wat steviger wordt; wat heb jij nu nodig?
Zelf zat ik op de snelweg van het werkende leven. Remmen leek me onmogelijk; dankzij de verplichtingen van het volwassen leven – de lessen moeten toch gegeven worden om mijn hypotheek, eten en vakanties te betalen?
Zo reed ik door tot het onvermijdelijke gebeurde. Ik stortte in een ravijn, veroorzaakt door de aardschok na het overlijden van mijn moeder.
En toen kwam ik erachter in wat voor een luxepositie ik verkeerde. Mijn salaris werd doorbetaald: ik kon gewoon eten, mijn huis betalen én ook nog op vakantie.
Wat als ik student was geweest? Dan had ik minimaal een half jaar studievertraging opgelopen, was mijn studieschuld drie- of vierduizend euro hoger geweest. Misschien had ik een extra bijbaantje moeten nemen voor de therapiesessies die ik volgde. En ik had zeker niet op vakantie gekund.
O, ik had dingen kunnen regelen hoor. Ik had naar de examencommissie gekund en naar de decaan om ervoor te zorgen dat ik op school mocht blijven – want ik had natuurlijk niet voldaan aan de BSA-norm. Misschien had ik bij DUO een financiële tegemoetkoming kunnen regelen of bij mijn vader naar extra geld kunnen hengelen.
Of misschien ook niet, want drie van de vier hulpbehoevende studenten weten financiële steun niet te vinden.
En alle energie die je daar weer in moet stoppen, zorgt voor stress. Ongezonde stress. Zie in die state of mind maar eens je studie af te maken.
Nu ben ik blij dat ik geen student meer ben. Want een life event meemaken is misschien nog wel heftiger tijdens je studie. Juist omdát je nog geen vaste grond onder je voeten hebt en je in niemandsland rijdt op weg naar ‘het volwassen leven’.
Studenten die op die schokkerige route zitten, vol met kuilen en ravijnen, verdienen onze compassie en aandacht, ook op het gebied van geld.
Want vaak is je studie de enige houvast. De routekaart, je ticket misschien zelfs, naar die baan, eten, een huis en af en toe op vakantie – gewone ‘grotemensendingen’, waar zelfs de meeste studenten stiekem tóch naar verlangen: het volwassen leven.
Punt. Of had jij nog wat?