Terug naar overzicht

Column: mondkapjes

Foto: Ilse Wolf

Ineens was daar de mondkapjesplicht. Waar het dragen van mondkapjes eerst geheel vrijblijvend was en voornamelijk gedaan werd tijdens bouwwerkzaamheden of in grote steden met vervuilde lucht, was het ineens een gebruikelijke zaak. Medio maart 2020 konden we niet bedenken dat we op grote schaal mondkapjes zouden gaan dragen, maar na enige discussie was de mondkapjesplicht er. Als werkzame student in de supermarkt kreeg ik te horen van mijn leidinggevenden dat er klanten geklaagd hadden over het feit dat medewerkers nog geen mondkapjes droegen, dus natuurlijk kwam er een wijziging in het beleid. Totdat de regering een volledige mondkapjesplicht invoerde en ineens iedereen een mondkapje droeg. Er ontstond een deurbeleid in onze supermarkt. De mondkapjesplicht werd gehandhaafd en bezoekers luisterden braaf.

Als je zo’n veertien tot vijftien maanden later een stap in deze zelfde supermarkt zet, zie je dat het merendeel zijn mondkapje niet meer draagt of wel draagt, maar dan niet over de mond én neus. De ene supermarktbezoeker steekt met dit gedrag gemakkelijk de andere supermarktbezoeker aan. De discussie aangaan lijkt dan ook zinloos, want het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames dalen aanzienlijk naarmate de vaccinatiecampagne vordert, dus waarom dan nog die mondkapjes?

‘De discussie aangaan lijkt zinloos, want het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames dalen aanzienlijk’

Kijk eens naar het ziekenhuis, waar ik ook werkzaam ben. In het ziekenhuis kom je écht niet binnen zonder mondkapje, tenzij je daar een goede reden voor hebt. In het ziekenhuis voelt het ineens weer normaal om een mondkapje te dragen. Daar luisteren mensen zonder te denken naar het beleid, waar bovengenoemde geen indruk meer op ze maakt.

De mondkapjesplicht is iets wat me de laatste tijd ontzettend veel aan het denken zet. Het perspectief op een mondkapjesplichtvrije samenleving hebben we gekregen, namelijk begin september. Het is fijn om dit perspectief te hebben. Ik zie andere mensen dan niet meer als potentiële discussiepartner of mogelijk andersdenkend, niet meer als half anoniem of als iemand met een slechte smaak in mondneusmasker, maar gewoon als medemens met een glimlach of een grijns.

Bjorn Keeris is tweedejaarsstudent Social Work in Den Bosch en schrijft voor Punt over politiek, het studentenleven, de coronacrisis en rechtvaardigheidskwesties.

Punt. Of had jij nog wat?

Meer lezen?