Column: Autisme en studeren

Rechterarm drogen met een handdoek, van de schouders naar de pols. Handdoek verplaatsen van de linkerhand naar de rechterhand, om vervolgens van de schouders naar de pols te gaan bij de linkerarm. Top van de torso naar beneden om vervolgens het rechterbeen en daarna het linkerbeen te drogen. De rest kan je zelf invullen. Elke dag is het douchen even voorspelbaar en zonder deze voorspelbaarheid zou het leven geen balans hebben. Na elke avonddienst mezelf trakteren onderweg naar huis op station ‘s-Hertogenbosch op een Lion. Elke ochtend op hetzelfde punt in het trappenhuis in het appartementencomplex kijken op mijn horloge, om erachter te komen dat ik mezelf elke keer weer in dezelfde minuut vind. Elke avond zoek ik mijn kleding voor de volgende dag uit en elke ochtend trek ik eerst mijn rechtersok aan, nooit mijn linkersok. Dat geldt idem dito voor mijn schoenen.

Ik kan mijn leven zo voorspelbaar als mogelijk maken met de middelen die ik heb, maar studeren en stage lopen is waar de onvoorspelbaarheid in zit. Het begeleiden van een cliënt zit vol onvoorspelbaarheden en dat betekent voor mij dat ik deze onvoorspelbaarheid niet de balans van mijn leven moet laten beïnvloeden. Dan kan ik mezelf afvragen: ´hoe doe ik dat toch?´ en eerlijk gezegd heb ik geen idee. Dat lijkt voor veel mensen op het spectrum ook een groot deel uit te maken van hun leven: het niet weten hoe de balans te vinden tussen over- of zelfs onderprikkeling. Gelukkig heb ik nog de controle over de leefgebieden elders!

Het is een belangrijke levensles om te beseffen dat het niet altijd mogelijk is het leven naar comfort in te richten; voorspelbaar, gebalanceerd, eenvoudig en duidelijk. Wat goed werkt voor mij is om echt te luisteren naar mijn behoeften wanneer ik op school of stage ben. Het masker van de ideale student of het sociale dier heb ik in zijn volledigheid afgezet. Ik bied de cliënt tevens een evenwichtige en neutrale houding, maar laat ook zien dat ik ook overprikkeld kan raken van teveel geluid, een hoop optische prikkels en grote chaos. Deze aspecten werken niet alleen in mijn voordeel, maar kan ook de cliënt een perspectief geven van gezien worden. Daarin hoeven we niet van elkaar te verschillen! De cliënt kan zich herkennen in deze overprikkeling en zodanig meer wederzijds begrip voelen. Mijn medestudenten leren mij veel beter begrijpen en aanvoelen als ik transparant ben in mijn doen en laten. Soms ´tune´ ik even uit en bevind ik me meer op de achtergrond, waarmee ik mijn ruimte neem en aan niemands verwachtingen hoef te voldoen. Anderzijds bevind ik me meer op de voorgrond als ik daar voldoende energie voor heb, waarmee ik mijn balans zelf in de hand heb. Een ander mag mij hierin leren kennen! Zo kan ik de verwachting van ideale student of sociaal dier naar mezelf volledig loslaten en dat biedt meer ruimte voor balans.

Bjorn Keeris is derdejaarsstudent Social Work in Den Bosch en schrijft voor Punt over politiek, het studentenleven, de coronacrisis en rechtvaardigheidskwesties.