Column: Aan alles komt een eind

John Lousberg is docent aan de Juridische Hogeschool en werd in 2022 verkozen tot Docent van het Jaar. In zijn columns voor Punt schrijft hij over wat hem bezighoudt. Dit is de laatste column die hij voor deze site schrijft. Hij legt zelf uit waarom.

Op deze plek had een andere column moeten staan. Over olifanten in de kamer binnen organisaties: onderwerpen die niet besproken of genegeerd worden, omdat ze ongemakkelijk zijn. Ik zou aan het eind van dat artikel enkele tips hebben gegeven hoe die olifanten uit de kamer gehaald kunnen worden, hoe die onderwerpen toch besproken kunnen worden. Maar die column komt er niet. Mijn werkgever wil nu dat ik voorafgaand mijn columns bespreek met mijn leidinggevende. Ik begrijp het belang van mijn werkgever wel, maar ik heb geen zin over iedere column met mijn leidinggevende in gesprek te moeten gaan. Vandaar, het houdt hier op.

Terugblik
Bij een afscheid hoort ook een terugblik, een reflectie. In november 2022 werd ik gekozen tot Avansdocent van het jaar. De vrees was dat ik vanaf dat moment bij iedere activiteit van Avans “lintjes zou moeten knippen”. Maar dat bleek reuze mee te vallen. Ik mocht een minuut optreden met een interview in de Nieuwjaarsshow en ik werd benaderd door de afdeling communicatie van Avans voor een interview. De afdeling wilde van mij graag horen welke creatieve onderwijsvernieuwingen ik wel had doorgevoerd waardoor ik de docent van het jaar geworden was, maar toen ik al grappend terugmailde dat ik wellicht die docent geworden was, omdat ik juist geen vernieuwingen had doorgevoerd, verstomde de interesse. Het College van Bestuur had wel vertrouwen in mij. Ze droegen me voor als landelijk docent van het jaar. Helaas mocht ik de finale niet halen. Reden? Ik had te weinig visie op de onderwijsvernieuwingen. Tja, als je niet zegt wat de jury wil horen, dan kom je helaas niet in de finale. Gelukkig was de redactie van Punt wel gecharmeerd van mijn voorstel om tenminste een jaar lang als docent van het jaar een column te schrijven. Zo is het begonnen.

Gedurende bijna twee jaar heb ik met veel plezier maandelijks een column geschreven. Over wat mij in het onderwijs bezighoudt. Ik had er echt lol in. Daarbij verliep de samenwerking met de redactie uiterst plezierig. De redactie respecteerde mijn vrijheid van meningsuiting. De columns werden niet gecensureerd. Slechts hier en daar werd een zin of titel in overleg aangepast. Het is jammer dat het nu zal eindigen, maar misschien is het ook het goede moment nu er weer een nieuwe docent van het jaar is.

Reacties
Het was leuk te merken dat de columns gelezen werden. Ik plaatste de columns ook op LinkedIn en ook daar, gelet op de likes en de commentaren, beleefden velen van jullie plezier aan mijn columns.
Zit er ook een mindere kant aan het zijn van columnist? Ja, helaas wel. Niet dat ik bedreigd werd. Dat hoor je wel eens. Zo erg was het niet. Het meest vervelende was dat collega’s werden aangesproken op het liken van mijn columns op LinkedIn.

Tot slot
Ieder zichzelf respecterend columnist zorgt aan het eind dat zijn columns worden gebundeld in een boekwerkje. Dat zal niet gebeuren. Daarvoor waren het er ook weer te weinig. Maar je kunt altijd op de site van Punt de columns teruglezen.

Beste lezer, dank voor het lezen van mijn columns. Hopelijk hebben jullie bij het lezen er net zoveel plezier aan beleefd als ik aan het schrijven. Ik dank de redactie van Punt voor het vertrouwen dat zij in mij gesteld heeft en dat ze me de gelegenheid geboden heeft de columns te schrijven. Het ga jullie goed.