Columnn: gourmetten

Het is weer tijd voor de feestdagen. De tijd waarin families geforceerd samenkomen omdat het “wel een beetje bij kerst hoort.” Ik heb zelf verschillende tradities rond de feestdagen. Zo gaan wij met het gezin tijdens Kerstmis altijd naar de bioscoop en luister ik traditiegetrouw naar de Top 2000. Dit zijn enkele van mijn persoonlijke tradities, maar één traditie waarvan ik verwacht dat velen die met mij delen, is natuurlijk: gourmetten.

Al jaren zaait dit grote verdeeldheid onder de Nederlanders. De één houdt ervan, de ander eet nog liever droog brood. Iedereen doet het anders: andere stukjes vlees, andere bijgerechten, en andere gourmetstellen en accessoires. Ik durf dan ook met zekerheid te zeggen dat geen enkele gourmettafel in Nederland er hetzelfde uitziet. Hierdoor hebben mensen uiteenlopende ervaringen met gourmetten, en velen hebben al met wisselend succes geprobeerd een coup te plegen om het af te schaffen. Uitspraken als: “We kunnen toch ook gewoon uit eten? Dat is toch ook gezellig!” en “Zullen we anders een pizza bestellen dit jaar? Dat is lekker én makkelijk,” hoor je vaak langskomen. Andere veelgehoorde tegenargumenten zijn dat het huis na afloop altijd stinkt en dat het zoveel werk is om voor te bereiden én op te ruimen.

Gelukkig zijn deze pogingen bij mijn familie tot dusver onsuccesvol gebleken. Ik vind gourmetten namelijk erg leuk. Gezellig met de hele familie, die we één keer in het jaar zien, aan een lange tafel zitten. Met twee of drie gourmetstellen die zoveel geluid maken dat een gesprek voeren met iemand aan de andere kant van de tafel bijna onmogelijk is. Vervolgens kun je kiezen uit allerlei verschillende stukjes vlees, maar wanneer je er twee tegelijk op de plaat legt, hoor je je moeder zeggen: “Ho ho, rustig aan, hè. We hebben geen haast.” Om vervolgens een vuile blik op oom Johan te werpen die joviaal aan de tafel vraagt, ‘’Wie wilt er nog meer een biefstukje?’’ en vervolgens alle biefstukjes op de plaat gooit..

In de tussentijd stelt je conservatieve oom confronterende vragen aan je vegetarische nichtje, die recent uit de kast is gekomen. Waardoor de spanning tussen die twee net zo hoog als de temperatuur in de kamer wordt. Ondertussen ontstaat er een ander soort spanning tussen je tantes, die bij je grootmoeder proberen te polsen wie haar ketting zal erven, waar al jaren om wordt gestreden. Uiteindelijk zit oma met tranen op haar wangen aan tafel, omdat het na het overlijden van haar man alleen nog maar gaat over wat iedereen krijgt wanneer zij er ook niet meer is.

Ondertussen vraagt je vader geïrriteerd aan je broer en neefjes of ze alsjeblieft willen stoppen met het voeren van de hond, die al een uur bedelend onder de tafel zit. Dit alles brengt je zus, die inmiddels al een fles wijn op heeft, ertoe om hardop te vragen waarom we dit in godsnaam elk jaar doen met deze disfunctionele familie. Waarop je moeder snauwt dat kerstmis een tijd is om samen te zijn met je naasten. Dit is het startsignaal voor alle lopende discussies om te escaleren in een schreeuwwedstrijd, met je huilende grootmoeder in het midden. Ondertussen begin jij je te realiseren waarom je deze familie maar één keer per jaar ziet.

Nadat iedereen is afgekoeld, vervolgt de avond zich in ongemakkelijke stilte. Iedereen doet overdreven beleefd tegen elkaar. Een deel van de familie gaat meteen naar huis, terwijl een paar anderen helpen met opruimen.

Kerst, de tijd van samenzijn met je familie… Volgend jaar bestel ik een pizza.

Nick is eerstejaarsstudent Bestuurskunde in Den Bosch.