Ik zie de man minstens eens per week, ergens tussen vijf en zes uur, als ik van Avans in Breda terug kom en vanaf station Tilburg naar huis fiets. Soms zie ik hem op dinsdag, af en toe op woensdag, meestal op vrijdag.
Ja, het is lekker weer om iets te schuren, dacht ik die eerste weken in augustus, net na de zomervakantie. Zo, hij maakt er werk van, werd het half september. Is hij nu nog niet klaar? – begin oktober. Wat een lawaai, hebben de buren nog niet geklaagd? – eind oktober
Nu is het eind november en is hij nog steeds bezig: houdt hij nog wel een deur over?
Was deze man een student dan kreeg hij een boete. De – hihihaha, dijenkletser – langschuurboete!
Want, als studenten in vier jaar hun bachelor moeten kunnen halen, dan zou deze man toch wel in vier weken uitgeschuurd moeten zijn?
Studeren is eigenlijk net als schuren.
In het propedeusejaar begin je met grof geschut. Stofmasker en -bril op, kloffie aan om naar dat nasale geluid van de schuurmachine, je docent, te luisteren. Dat hele eerste jaar krab je oude lagen eraf, ontvet je het oppervlak en doe je voorbereidend werk waar je nog niets van ziet, zoals boeken en samenvattingen lezen, opdrachten maken, samenwerken in projectgroepjes.
‘Dat hele eerste jaar krab je oude lagen eraf en doe je voorbereidend werk waar je nog niets van ziet’
Dan, in jaar 2, mag je een kleur uitzoeken bij de bouwmarkt, welke richting wil je op? Pas bij je eerste stage gooi je er een kledder verf op, soms met een druiper als gevolg.
Weer terug naar school voor het laatste semester, de minor, het afstuderen. Schuren en polijsten, met een steeds fijner schuurpapiertje, om zo steeds dichter tot de kern te komen.
De laklaag breng je aan bij het afstuderen. Je diploma is het vernis, het eindresultaat. Voilà, je carrière kan beginnen!
Er is maar één groot verschil tussen schuren en studeren. Tegenwoordig moet studeren snel snel snel en efficiënt, zodat je in precies vier jaar klaar bent voor de arbeidsmarkt. Maar wat als je een keer ziek bent of niet de juiste tools hebt?
Voor schuren moet je juist de tijd nemen, want hoe meer aandacht voor het schuren en het weghalen van de oneffenheidjes, hoe beter het eindresultaat.
De schurende man weet dat. Nooit zie ik hem met een kwast in zijn handen. Hij neemt de tijd, schuurt gewoon vrolijk verder en besteedt maanden en maanden van werk aan iets wat hij zelf vrijwel nooit ziet, de buitenkant van zijn voordeur.
Zonde dat het pand ernaast een verpauperd studentenhuis is, waar de vergeelde poster van het feestje van jaren geleden nog aan het raam hangt. Die bewoners hebben natuurlijk geen tijd voor iets anders dan studeren – en dat schuurt.
Inge Duine is Avansmedewerker en oud-docent
Punt. Of had jij nog wat?