Scoutingleider, sportief, een bijbaan in het lab én midden in zijn studie aan de Pabo: begin 2022 had hij zijn leven goed op de rails. Maar dan verandert alles: hij blijkt acute leukemie te hebben, een zeldzame vorm. Een Pabostudent* vertelt over deze ziekte, een stamceltransplantatie én de weg terug naar het klaslokaal.
Met naam wil hij liever niet online. “Ik wil niet herkend worden als ‘die jongen die ziek was’. Mensen mogen best weten wat ik heb meegemaakt, maar het is niet wat mij definieert.” Daarom spreken we af: geen portretfoto, geen naam. Alleen zijn verhaal.
Carnaval en koorts
Het begint met een longontsteking. Niet één, maar twee. “Ik had al langer klachten, maar ik werkte in een waterlaboratorium met allerlei bacteriën, dus de mensen om mij heen dachten: ‘logisch, je pikt daar van alles op.’” Als hij op carnavalsvrijdag opnieuw hoge koorts krijgt, lees veertig graden en niet goed geworden in bad, gaat hij naar de spoedeisende hulp. “Ze vonden het vreemd. Een jonge gast, twee keer een longontsteking in korte tijd, en een ontstekingswaarde van boven de tweehonderd.” Normaal gesproken is deze kleiner dan tien.
Toch was hij die vrijdag nog van plan gewoon carnaval te gaan vieren. Maar het werd een ziekenhuisopname. De sfeer sloeg direct om. “Je voelt aan alles dat het niet goed is, toch probeerden mijn zusjes en ouders nog luchtig te doen. Ik zelf ook trouwens, dat is mijn stijl.”
Een zeldzame vorm
Wat volgt is een lang traject van onderzoek. “Het duurde even voor duidelijk was welke vorm van leukemie ik had, want het bleek een zeldzame variant.” De ernst wordt al snel duidelijk. “Het voordeel van zo’n zeldzame variant was dat er allerlei specialisten bij kwamen kijken. Dat lijkt natuurlijk heel eng, maar het gaf me juist vertrouwen: ik werd serieus genomen.”
Drie soorten chemotherapie volgen. Pas dan is de ziekte onder controle. “Ik kijk er zo min mogelijk op terug. Die tijd is geweest en ik heb het gedaan. Soms gebruik ik het wel als nulmeting: als ik nu ziek ben, denk ik ‘ach, dit is maar een griepje, dat is niks in vergelijking met toen’.”
Stamceltransplantatie van een navelstrengdonor
Omdat de leukemie agressief was, bleek een stamceltransplantatie noodzakelijk. “Mijn zusjes waren geen match en in de donorbank werd ook niets gevonden. Uiteindelijk was er een match via een navelstrengdonor.” De transplantatie vond plaats een half jaar nadat de kanker was ontdekt. Het voelde als een opluchting: eindelijk.”
De Pabostudent deed mee aan een nieuw onderzoek binnen de geneeskunde, waarbij de stamcellen in Canada werden opgekweekt. Hij was de derde van Nederland waarbij deze behandeling werd uitgeprobeerd.
De transplantatie vond plaats in het Erasmus MC in Rotterdam, na een lang verblijf in het Amphia Ziekenhuis in Breda. “Vier maanden ziekenhuis hakte erin“, zegt hij. “Je leeft echt in een bubbel.” Maar ook de tijd die daarna volgde viel niet mee. “Je komt thuis, en dan lig je gewoon ziek op de bank. Je immuunsysteem is gereset, dus ik kreeg allerlei kinderziektes. Dat was frustrerend want ik wilde opbouwen, maar het lukte nog niet.”
Terugkeer naar het leven
Langzaam maar zeker begon hij stukken van zijn oude leven op te pakken, zoals het afronden van verslagen voor zijn studie. Maar hij moest daarbij rekening houden met wat haalbaar was. De eerste keer weer iets sociaals ondernemen, was tijdens nieuwjaarsnacht in 2024. “Ik ging naar vrienden toe, maar ik had al moeite om daar gewoon te zijn. Je bent niks meer gewend.”
In september 2024 begon hij opnieuw aan zijn studie aan de Pabo in Breda. Inmiddels loopt hij weer volop stage. “Dat is veel en ik ga regelmatig over mijn grenzen heen, maar daar kies ik voor. Ik weet prima wat ik wel en niet kan. Veel mensen denken het beter in te kunnen schatten. Soms is het best vervelend, want ik weet zelf wel hoe ik me voel. Dat hoeft een ander niet voor mij te bepalen.”
Terug in de klas
Nu de Pabostudent weer voor de klas staat, merkt hij dat het hem heeft veranderd als mens, maar ook als leraar. “Ik ben gesloten geworden. Het gevoel van normaal zijn is lastig voor me. Ik voel me niet meer zoals vroeger. Maar ik wil ook niet in de slachtofferrol zitten.”
In de klas merkt hij de verandering vooral in zijn reactie naar de leerlingen toe. “Soms laat ik de kinderen iets vrijer dan ik eerst deed. Dan ben ik moe en grijp ik niet genoeg in. Ik merk dat de leerlingen wat makkelijker met dingen wegkomen.”
Over de toekomst maakt hij zich geen zorgen. “De kans op terugkeer is het hoogst in de eerste paar jaar, dus tuurlijk blijft het spannend. Maar het is de eerste keer goed gekomen, dus ik vertrouw erop dat het dan weer goedkomt.”
Dankbaar
De donor die hem redde, kent hij niet. “Dat is een anonieme navelstrengdonor. Dat maakt het lastig, want ik ben enorm dankbaar, maar ik kan die dankbaarheid nergens kwijt.”
Op de vraag of hij nu bewustwording wil creëren over stamceldonatie, antwoordt hij nuchter: “Ik hoef geen gezicht van een campagne te zijn. Maar als mensen door mijn verhaal gaan nadenken over donor worden, dan zou ik dat mooi vinden.” Hij hoopt volgend studiejaar af te studeren, zodat hij dan eindelijk als echte meester voor de klas kan staan.
*De voor- en achternaam van de geïnterviewde zijn bij de redactie van Punt bekend.
Punt. Of had jij nog wat?