Maar nu de wintertoon gezet is, krijgt zo'n open raam iets ambivalents. Vannacht was 't voor het eerst namelijk te koud voor mijn wijd open ramen. De ledenmaten (meestal voet) die onverhoopt de dekbeddans ontsprongen, veranderden acuut in ijsklompen. En kou is besmettelijk als de pest dus voor je het weet heeft je hele lijf het te pakken. Je begint te rillen en als dat er maar hard genoeg aantoegaat, word je vanzelf wakker. Haal je die voet binnenboord en slaap je verder. Tot die voet weer… en het hele verhaal opnieuw begint. Daar kun je dus gerust een hele nacht zoet mee zijn. Tot wel 08.16.
Ik lig nog steeds in bed en heb het ook nog steeds koud. De hele nacht verzamel ik al moed om op te springen (koud koud koud!) en de ramen te sluiten. Terwijl ik wacht op het juiste moment sluimerslaap ik fijn verder. Met in mijn hoofd grote zorgen. Ik weet namelijk precies hoe dit verder gaat. Leer mij de winter kennen! Dat begint met één koud nachtje, maar gaat van kwaad tot erger tot -10.
Met zo'n mini-ijstijd in het verschiet ben ik geneigd te denken dat winterslaap dé oplossing is. Jammer dat De Mens geen voedselschaarste kent en een winterslaap dus niet tot een privilege mag rekenen. In principe dan. Ik overweeg namelijk al een paar winters 'm gewoon in te voeren. Ik bedoel, wie houdt me tegen?
Ik zou er dan 1 januari tussenuit knijpen. Pak ik net de feestmaand mee en tuk ik in met champagne en oliebollen in mijn bloed. Carnaval en mijn verjaardag mag ik eindelijk legitiem negeren en drie maanden later, op 1 april, ontwaak ik dan weer.
Ik denk dat ik er deze winter maar ’s aan moet geloven. Hoewel de praktische uitvoering zijn eigen eigenaardigheidjes heeft. Een paar maanden wintertukken komt minstens neer op marathonslapen en als ik iets associeer met ‘marathon’ dan zijn het wel urenlange trainingssessies.
Heel vervelend.
Rest mij alleen dat raam nog, dat los ik met een eigenzinnig plan niet op. Want plannen kunnen deuren openen en sluiten, ramen sluiten doen ze nooit. Helaas.
Punt. Of had jij nog wat?