Student Verpleegkunde naar Japan

Ze heeft vandaag een vliegreis van veertien uur voor de boeg. Gisteren maakte ze nog snel een laatste tentamen. ‘Het was een beetje lastig te combineren, volop in een toetsweek zitten en dan naar Japan gaan. Maar ik heb er wel héél veel zin in.’ Sluijsmans moet het opnemen tegen verpleegkundigen uit 45 andere landen, op het wereldkampioenschap voor verschillende vakgebieden. Ook Avansstudent Wim van den Hout gaat erheen, hij werpt op het onderdeel techniek zijn zelfgemaakte robot in de strijd.

Het grootste obstakel is de taal. Alles moet in het Engels. Pas op de officiële wedstrijddag krijgt ze haar opdracht. ‘We hebben al een voorbeeldopdracht gehad, een diabetespatiënt die we moesten informeren over voeding.’ Samen met Margriet van Velden uit Zelhem vormt ze een duo dat de vakgroep Verpleegkunde vertegenwoordigt. Ze mogen de opdrachten samen uitvoeren, maar al het overleg moet in het Engels gebeuren. ‘Een goede interactie met de patiënt en met elkaar is denk ik het belangrijkst.’

Eigenlijk is Sluijsmans nog steeds verrast, dat zij de uitverkorene is om Nederland te vertegenwoordigen. Ze stelt zich ook bescheiden op. ‘Ze vonden me creatief in het zoeken naar oplossingen. Maar ik ben niet de enige die dat doet hoor.’ Ze won de finale van ZorgTopper 2007 en mag daarom naar Japan. Ze vond die finale niet eens goed gaan. Een actrice speelde een patiënt, maar dan wel over the top. ‘Het was een asociale Amsterdamse vrouw die ik moest helpen. Een heel ander type dan wij in Limburg tegenkomen, ik dacht dat Amsterdamse mensen daar vast beter mee om zouden kunnen gaan.’

In de regionale voorronde kwam ze terecht via haar vorige opleiding in Maastricht. Sluijsmans had stage gelopen in Duitsland en voldeed aan de eisen. Maar de voorbereiding op de eerste ronde was verre van ideaal. ‘Mijn trein had vertraging, ik had alle voorgaande deelnemers al gemist. Ik deed gewoon wat in me op kwam.’ Dat bleek zomaar genoeg om in de finale te komen. ‘Een docent had me al verteld dat je een reis naar Japan kon winnen, maar ik dacht “dat zal wel, wie gaat dat betalen?” Na afloop kwam er een man in pak op me af die vroeg of ik wilde meegaan. Ja zeggen was genoeg, alles was al geregeld.’ En dus mag ze nu in het Verre Oosten de wereld laten zien waar ze goed in is.

Ze wil genieten van het hele avontuur. ‘Het programma hebben we al gehad. We hebben vier wedstrijddagen. Het vuurwerk en de landenpresentaties schijnen geweldig te zijn. Daarnaast gaan we ook nog drie dagen naar Tokyo en maken we twee excursies.’ Een doel heeft ze niet, behalve de droom van de overwinning. ‘Ik heb echt geen flauw idee waar we zullen eindigen. Nederland en Finland zijn qua ontwikkelingen in de zorg wel koplopers. Maar misschien zijn ze daarom juist strenger voor ons.’ [EvG]