Dat de politie je beste vriend is heb ik nooit geloofd, maar ik vind het wel jammer dat ze dat keer op keer moeten bewijzen. ‘Hooooooo,’ vang ik in mijn door-rood-gesjees nog net op. Een blondharige blauwpet maakt een scala aan stoptekens. ‘Je reed door rood hè?’ vraagt ze ietwat overbodig. Een bekeuring volgt. Het duurt belachelijk lang om dat ding te produceren en terwijl ik wacht merk ik dat ik steeds bozer word. Waarom juist in dit uitgestorven straatje?
Ik wenste dat ik van huis was gegaan met een grote emmer ijswater. Dan had ik die nu, geheel ongevaarlijk maar wel heel vervelend, over de agente heen kunnen gooien. Maar ik heb geen emmer ijswater, helaas, en dus val ik terug op mijn onuitputtelijke talent tot commentaar leveren. Ik wijs naar de overkant waar een politiebureau staat. ‘Werk jij daar?’ vraag ik. Ze knikt. ‘Dan weet je zeker ook wel dat in dit straatje nooit auto’s rijden?’ Ze reageert niet. ‘De straat oversteken en schrijven maar.. Weet je hoe dat in de volksmond heet?’ Ze reageert wederom niet, maar ditmaal geeft het niet want het was toch een retorische vraag. ‘Makkelijk scoren.’
‘Wij handhaven gewoon de regels.’
‘Konden jullie dat dan niet bij een stoplicht doen dat ook een functie heeft?’ Maar dat kon natuurlijk niet want dan had ze verder moeten lopen en van lopen word je moe. Bovendien ‘hebben alle stoplichten een functie…’
Achter mij staat inmiddels geheel volgens verwachting een colonne roodrijders te wachten. Ik geef de man achter mij een ‘hebben wij dit’-blik. Maar dat had ik beter niet kunnen doen. ‘Wat zit je nou te kijken, trut!’ steekt Meneer Moraalridder van wal. ‘Je rijdt toch zeker zelf door rood?’ Ik weet even niet wat me overkomt. Is hij soms blij dat hij een bekeuring krijgt? Deze belichaming van ‘goed fatsoen’ maakt me misselijk en zelfs de agente kijkt verbaasd. Mijn onuitputtelijke talent tot commentaar leveren laat me toch even lelijk in de steek, maar dat idee van die emmer ijswater werd alleen maar scherper.
Punt. Of had jij nog wat?