KL

Hij zei: ‘knowing is better than wondering’, en tot zeer voorkort was ik het met hem eens. Maar nu ik op de drempel van knowing zit, verlang ik toch ook wel naar de veilige haven van wondering. Want daarbij bepaal je in ieder geval zelf de uitkomst, al is dat er een die enkel in je hoofd bestaat. Laf, maar wel zo rustig.

Wat er aan de hand is? Er was eens een eiland aan de kust van Maleisië. Toen was er een jongen, specifieker: een politieagent uit Zweden, een nacht en een afscheid. En een weerzien in Kuala Lumpur. Althans een uitnodiging die ik nu probeer om te zetten in een weerzien. Want ik wilde zo graag nog even bij hem zijn. Alleen dat was al genoeg en is daarom zo veelzeggend.
 
Ik pakte een taxi, reisde af naar de betreffende buitenwijk en dacht heel even voor de deur te gaan zitten om mezelf moed in te spreken. Die ik om te beginnen niet eens nodig heb omdat ik weinig te verliezen heb. Toch? Maar mijn gedachten zijn het daar op het moment niet geheel mee eens. Want wat nou als hij toch niet zo leuk is? Of hij mij toch niet zo leuk vindt? Wat nou als hij stinkt? Of nog slaapt en een ontzettend ochtendhumeur blijkt te hebben? Wat als we niets hebben om over te praten? Of het bier van gisterenavond ineens begint te protesteren en ik heel erg moet overgeven? Wat als ik naar binnen ga en door een ongelukkige kosmische toevalligheid dood neerval?
 
Ik weet niet hoe lang deze irrationele ellende duurt, maar mijn kont begint pijn te doen van het zitten. Toch is dat niet de reden dat ik uiteindelijk opsta, me naar de deur begeef en probeer het onheilspellende belletje dat klinkt bij het binnenstappen te vergeten. De reden waarom ik naar binnen ga, is enkel het feit dat – wat ik ook aan  ellende verzin – het nog erger is om me vanavond in het vliegtuig af te vragen ‘hoe het geweest zou zijn, als’. En dus wint ook deze keer knowing van wondering.
Tot de volgende wedstrijd.