Geen meisje op aarde zal kunnen voldoen aan de eisen die er in de topmodellenwereld worden gesteld, zonder enige vorm van plastische chirurgie of laxeermiddelen. Met maatje 34 sta je namelijk allang niet meer aan de top. Nee, maatje bamboestok is de nieuwe trend. Met daarbij minstens een hooggenoteerde plaats bij de stiletto-run (of enige andere vorm van steltlopen).
Verder, een certificaat van de opleiding assistent-schilder is een pre, want plamuren is een volgende vereiste. Omdat ik deze opleiding nooit heb gedaan en niet verder ben gekomen dan het schilderen van mijn studentenkamer, ben ik mij hier eens op het internet in gaan verdiepen.
Naar mijn mening betekende ‘opmaken’ namelijk niet meer dan wat oogschaduw, mascara en na een avondje flink stappen ook een streepje eyeliner.
Hier pakken de modellen hun winst, want ik kon niet zeggen dat ik ooit had gehoord van de vier stappen om foundation aan te brengen, dat puistjes volledig onzichtbaar worden door een camouflagestick en dat er voor je wenkbrauwen een speciaal borsteltje op de markt is.
Met open mond heb ik de desbetreffende site doorgebladerd en heb ik in één middag meer geleerd dan in alle uitzendingen van America’s Next Top Model bij elkaar.
‘Als al die schoonheid uit flesjes en potjes komt, dan moet daar voor mij toch ook iets in zitten?’, bedacht ik mij aan het eind van die middag.
Met dit in mijn achterhoofd sleurde ik mijn vriendje op een middag een make-up zaak in. Een beetje verlegen stapte ik op een zwaar opgemaakte verkoopster af en vroeg haar om advies. Ik gaf toe dat ik niet méér wist dan ik hierboven al schreef en of zij mij hier iets over kon leren.
Een half uur lang kwamen verschillende flesjes en potjes voorbij en werd er van alles op mijn gezicht gesmeerd en gepoederd. ‘Wat een troep’, mompelde ik stiekem tegen mijn gniffelende vriendje toen de verkoopster even weg was.
Toen ze terug kwam met een spiegel wist ik dat mijn vooroordeel op dat moment gesneuveld was. Zo goed zal ik namelijk nooit leren plamuren.
Punt. Of had jij nog wat?