Wacht!

De herfst is net begonnen en als ik zo op de fiets om me heen kijk weet ik weer waarom ik dit het mooiste seizoen van het jaar vind. De bomen langs de weg kleuren door het waterige zonlicht als goud en de eerste blaadjes hebben hun weg naar de bladkorven al gevonden.

Dat de spoorbomen net omlaag gingen toen ik kwam aanfietsen, kan me deze dag weinig schelen. Mijn humeur zou zelfs tegen een goederentrein van de ene kant en een stoptrein van de andere kant kunnen.

Volledig onbewust van het feit dat mijn humeur over een aantal seconden om zal slaan naar woede en onmacht, stap ik van mijn fiets en hang lekker op mijn stuur, te wachten tot de trein voorbij zal denderen.

Dan gebeurt het. Twee jongens duiken zonder een moment te twijfelen met hun fiets onder de spoorbomen door en zien dan pas dat ze dit geen halve seconde later hadden moeten doen. Lachend slaan ze daarna de hoek om, trots op wat ze zonet hebben gedaan, terwijl een intercity passeert.

Naast mij zit een vrouw in de auto met haar handen strak om het stuur geklemd en haar ogen wijd open van schrik. We beseffen allebei dat de jongens die hier zonet overstaken door het oog van de naald gekropen zijn. We beseffen ook dat wij de enigen zijn die zich daarvan bewust zijn.

Niet lang geleden stierven op deze manier een moeder met haar dochtertje, omdat ze in de haast dacht nog wel onder de spoorbomen door te kunnen met de fiets. Een maand later overkwam een echtpaar hetzelfde dat een stoptrein wilde halen, maar niet zag dat de spoorbomen eigenlijk dicht gingen vanwege een intercity die van de andere kant kwam.

Voor de jongens zijn dit ver-van-mijn-bedverhalen. Tot je net als ik op een dag naast de kist van een vriend staat die een paar dagen eerder onder de trein vandaan gekrabd is.

Dus jongens, en ik hoop dat iemand ze dit laat lezen: wacht! En natuurlijk is het leven van een puber hard en heb je het gevoel dat je je aan alle kanten moet bewijzen. Maar onthoud dat de voorkant van een trein nog altijd harder is.