Die hun huis perfect op orde hebben en stipt op tijd thuis zijn voor het donker. Die nooit over hun belbundel heen zullen gaan, alle favoriete films van hun partner kunnen opnoemen en alle babynamen al op volgorde hebben uitgezocht. Die iedere avond op tijd in bed liggen, hun vakantie voor volgende zomer al geboekt hebben en de wintersport voor over anderhalf jaar ook al.
Zo ben ik dus niet.
Persoonlijk kijk ik liever niet al te ver in de toekomst. Niet omdat ik dat niet zou willen, nee, ook ik check soms graag mijn horoscoop. Maar omdat ik weet dat je leven anders kan lopen dan je zou willen of kunnen bedenken. Dat je dacht dat je een fantastisch hotel had geboekt, maar dat het zeventien kilometer van het strand af bleek te liggen. Dat je dacht dat je een gouden greep had met die antieke vaas van je oma, totdat de veilingmeester je vertelt dat die nog geen twee tientjes waard is. Dat je dacht dat je vriendschappen voor het leven had gesloten, maar dat die inmiddels kapot zijn. Dat je het gevoel had de ware te zijn tegengekomen, maar dat hij de ware meer in jouw vriendin zag.
Al met al genoeg redenen om van dag tot dag te leven. Als je leven er altijd gestructureerd uitziet, maak je weinig spontaans mee. Soms moet je gewoon gaan. Doen. En al heb je een tegenslag, probeer daar dan de positieve kanten van in te zien.
Waar ik heen wil met mijn verhaal? Ik moest stoppen met mijn studie vanwege een bepaalde toets. (Nee, ik heb die vijftien miljoen niet gewonnen!) Het was een allesbepalende toets. Want nu heb ik niets.
Maar zo zie ik het niet. Niet meer althans. Ik ga doen wat ik altijd al wilde doen: leven!
En al weet je soms niet welke richting je op wilt, twijfel je over studiekeuzes of andere problematiek, zoals te dure schoenen of je iPhone die het begeeft: laat het los en leef.
Leef je mee?
Lieve Snijders was eerstejaars aan de Pabo in Breda
Punt. Of had jij nog wat?