Crisis

De crisis blijft een terugkerend onderwerp. Toen ik dat woord voor het eerst hoorde tijdens een politiek debat, kreeg ik een angstig, grauw beeld voor ogen. Dat we massaal in de rij stonden voor de voedselbank. Of dat er menig aantal op straat moesten slapen. Dat doen we nu ook, maar dan voor de opening van de nieuwe Applestore in Amsterdam.

Dat er crisis heerst, is al vervelend genoeg. Maar weet je wat pas echt crisis is? Als we Joan met een verentooi naar het Songfestival sturen, een meldpunt tegen Polen hebben en genieten van de ware emotie binnen het VU medisch centrum.

Nu kunnen we spreken van echte crisis in Nederland. Of toch niet?

Afgelopen week kwam Kony groot in het nieuws door een Amerikaans filmpje over de kindsoldaten in Afrika. Meer dan 30.000 kinderen zijn slachtoffer geworden van deze rebellenleider. Ineens was het wereldnieuws. Het is misschien wat oneerlijk dat we er nú pas massaal op reageren en de commercie daarvoor inzetten, maar laten we eerlijk zijn: het is effectief.

Althans, dat hoop ik. Grote kans dat Madonna of Angelina en Brad er nog een kleintje bij adopteren.

Dat er in ons land crisis heerst is vervelend. Maar als we éven verder over de grens kijken, zul je het met mij eens zijn dat het om relatief kleine problemen gaat.

Ik heb afgelopen zomer in Oeganda gewerkt, waar helaas ook veel kinderen slachtoffer zijn geworden van Kony en zijn aanhangers. Het land heeft dringend hulp nodig, maar ja… wij zitten nu in een crisis.

Kunnen we naast alle media-aandacht deze hulp wel bieden? Is het niet gewoon verstandig om eens als klein landje, ondanks onze ‘crisis’, eens echt stil te staan bij de andere problemen. Ik weet zeker dat ook landen in Afrika ons iets te bieden hebben. Meer dan we denken.

Wij, westerse landen, hoeven niet altijd de helden te zijn. We mogen best klagen over onze problemen. Maar alsjeblieft, kijk soms even verder. En dan zonder alle media-aandacht. Maar gewoon omdat je het écht belangrijk vindt.

Lieve Snijders was eerstejaars aan de Pabo in Breda