Ik legde uit dat een rolstoel het hele bestaan in de wielen rijdt en vroeg hem of we samen niet een oplossing konden bedenken. Naast het computerlokaal waar wij ons bevonden was immers een ander computerlokaal. Leeg. Zou hij daar niet…? Onwrikbaar wachtend bewerkstelligde hij mijn door ingehouden woede gekenmerkte capitulatie. Wij zetten onze les voort in het lege lokaal.
Weer terug op mijn kamer zag ik de moeder waar ik iedere dag naast zit. Op de deur van onze kamer hangt een poster waarop het gezicht van haar dochter prijkt. Er bestaan nauwelijks mooiere ogen die zo indringend ‘Ecce Homo’ zeggen. Het meisje heeft het RETT syndroom. Haar moeder lieft haar door het leven. Net als haar vader en haar broertje.
Ik ben een dromer. Met een in mij woedende hoop. Dat een gebouw niet meewerkt, is niet zo erg. Versteende opvattingen zijn dat wél. Het zijn ons meisje en onze student, godverdomme!
Wim Boluijt is docent aan de Academie voor Sociale Studies Breda
Punt. Of had jij nog wat?