De Laatkomer, de nieuwste roman van de Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst is grappig en droevig tegelijk. De toon wordt meteen gezet door de openingszin: ‘Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht in mijn bed schijt.’
Om te ontsnappen aan het leven dat hij in de loop der jaren is gaan verafschuwen, doet Désiré Cordier alsof hij dementeert. Hij speelt het zo goed dat hij wordt opgenomen in een tehuis voor seniele bejaarden: Home Winterlicht. Daar gaat hij op in zijn rol en glijdt hij steeds verder af.
Het is hilarisch om te lezen hoe Cordier de boel belazert, in welke vreemde situaties hij zichzelf brengt om maar geloofwaardig over te komen als demente bejaarde. Schrijnend wordt het als zijn dochter hem dingen toevertrouwt, in de veronderstelling dat hij het toch niet meer begrijpt. Het Vlaamse taalgebruik is even wennen, maar De Laatkomer is een ijzersterke roman.
Punt. Of had jij nog wat?