De vreemde gek

Docenten zijn vreemde, gekke wezens. Dat moet ook wel, want welk weldenkend mens vindt het leuk om streng te zijn, onvoldoendes uit te delen, bergen huiswerk op te geven en dure boeken op de literatuurlijst te zetten? Die je uiteraard nooit leest of nodig hebt. De docent, ja.

En welke gek gaat er werken op een plek die je vroeger als student structureel vervloekte en verafschuwde? Juist, de docent. En is het niet vreemd om in een gebouw te gaan werken dat tijdens de eerste les ’s ochtends (of ’s middags) met regelmaat letterlijk een ver-van-je-studentenbedshow is? Ik denk dat je mijn boodschap begrijpt.

Ik word in mijn schaarse vrije tijd liever niet met dat imago geconfronteerd, en daarom kom ik zelden buiten de deur. Je zal net in de supermarkt staan en “Meneer, wat doet u hier nou!” horen terwijl je met je 42-rollen voordeelverpakking toiletpapier bij de kassa staat. Of in de kroeg worden aangesproken met “Haha, drinkt u ook bier?”. Of ondergoed kopen (ja, ook wij moeten dat soms) en de volgende dag in de klas de vraag krijgen welke kleur het is geworden.

Nee, ik blijf als ‘vreemde’ en ‘gek’ het liefste binnen. Behalve tijdens carnaval, als iedereen vreemd en gek doet (overweeg anders eens als docent verkleed te gaan). Alleen dan durf ik, weliswaar volledig incognito, mijn villa te verlaten en me te gedragen zoals 17-jarigen dat sinds dit jaar niet meer mogen. Met bier dus.

“Haha meneer, u ziet er echt niet uit in dat pak!” En probeer dan dat imago van gek en vreemd nog maar van je af te schudden, met je dubbele docententong.

Michael Doove is docent taal en communicatie aan de Juridische Hogeschool Avans-Fontys.