Sportkater

Een maatje whatsappt mij met de vraag of ik vrijdag mee ga sporten. Met het oog op mijn lang vergeten goede voornemens antwoord ik: ‘goed idee!’ Een buddy is altijd een handige stok achter de deur om je in beweging te krijgen. Maar ineens twijfel ik. Is het ook echt een goed idee? Heb ik tegen die tijd nog wel zin? Inmiddels is het vrijdag en heb ik deze vragen beantwoord met een volmondig ‘nee’.

Na een korte uitwisseling van berichten besluiten we ‘even’ een pintje te pakken. Echt maar eentje.

Mijn motivatie is verdwenen. En als ik in de spiegel kijk naar dat goddelijke lichaam, kan ik écht wel een keertje overslaan. Net als vorige week. En de week daarvoor. Ik vraag mijn maatje of we niet beter naar de bioscoop kunnen gaan. Het is immers weekend. Ik krijg een antwoord met een zodanig enthousiaste ondertoon, dat ik vermoed dat we allebei evenveel zin hebben om de sportschool binnen te wandelen. Bioscoopje dus. Het probleem is alleen dat er uitsluitend films van minimaal twee uur draaien. Daar hebben we nou niet bepaald zin in. Iets met lang stilzitten en zo. Na een korte uitwisseling van berichten besluiten we ‘even’ een pintje te pakken. Echt maar eentje.

Op wonderbaarlijke wijze is onze motivatie terug van weggeweest en in sneltreinvaart passeren ons verschillende heren Jupiler. En aangezien die budgetmaaltijden babi pangang van vanavond toch nét te weinig waren, bestellen we ook maar wat van de lokale haute cuisine. Onder het genot van bitterballen, kaassoufflés en internationaal speciaalbier maakt de avond ruimte voor de diepe nacht. Wanneer ik naar huis fiets, hoor ik een haan joviaal kraaien. De volgende middag word ik wakker. Ik voel me dik, vies en lelijk, maar bovenal: zwak. Vooral omdat ik nog nooit zo’n kater van een avondje sporten heb gehad.

Rick Bastiaanssen is derdejaarsstudent Human Resource Management in Breda