Arme docent. U moet verplicht deze laatste weken de zomerzon tegemoet werken, terwijl uw AOW-betalers in spe al met een ijskoude cerveza op het strand liggen. Op teenslippers paraderen zij vrolijk de kroeg in, maar u mag nog niet uitklokken. Was ik maar weer student, denkt u jaloers vanuit de benauwde Avans-sauna.
‘Weet u nog, die tijd waarin u vol overgave kon feesten, drinken en dansen op doordeweekse dagen?’
Het afsluiten van uw eigen studententijd en de overstap naar het werkende leven, moeten ongetwijfeld als een dubbel verlies hebben gevoeld. Ik kan me volledig voorstellen dat u hopeloos terugverlangt naar die luilekkertijd. Een milde vorm van het Peter Pansyndroom dat op latere leeftijd de kop opsteekt, zoiets. Weet u nog, die tijd waarin u vol overgave kon feesten, drinken en dansen op doordeweekse dagen? De tijd dat u zonder schuldgevoel tot een uur of één in uw bed kon liggen stinken? De tijd waarin gevarieerd eten betekende: maandag friet, dinsdag pizza, woensdag gyros, donderdag… Enfin, u snapt het. U was compleet ongebonden en kon doen wat u wilde. Carpe diem. Maar plotseling brak dat moment aan waarop de maatschappij u dwong te gaan werken. Machteloos rolde u de maandag-tot-vrijdag-slavernijmodus in en toen was het game over.
‘Wees weer vrij! Ontsnap aan die burgersleur en ga los!’
De zomervakantie lijkt dat ene overgebleven moment in uw leven waarop u weer kunt genieten van het nostalgische geluk. Het oude, vertrouwde stramien van dagelijks drinken, feesten, uitslapen en ongezond eten breekt opnieuw voor u aan. Vlieg uit wanneer de tijd daar is! Wees weer vrij! Ontsnap aan die burgersleur en ga los! Voor even kunt u zich focussen op waar het leven écht om draait: student zijn.
Rick Bastiaanssen is derdejaarsstudent Human Resource Management in Breda.
Punt. Of had jij nog wat?